Για τον Παύλο

Ο Πολ Χάντερ, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του σνούκερ, έσβησε προχθές σε ηλικία 27 ετών από τον καρκίνο.

Δεν είναι από εκείνες τις στιγμές που ξυπνάει το καμπανάκι μέσα σου κάνωντας σε να εκτιμάς αυτά που έχεις, να μην είσαι άπληστος και άλλες παπαριές...

Είναι απλά άλλη μια απόδειξη ότι η ρευστότητα είναι τόσο έντονη που όσοι θυσιάζουν το παρόν για ένα αβέβαιο αλλά (ίσως) πολλά υποσχόμενο μέλλον παίζουν παρολί στον μοναδικό μπουκ που αργά η γρήγορα θα σε ξεβρακώσει....

Έχω διάθεση για φιλοσοφία εεεε? Ε πως να μην έχω.

Τα πάντα ρει τα πάντα ρει... Αυτό ήταν το ψιλονησιώτικο λαϊκό στο οποίο είδαμε για πρώτη φορά την αφεντομουτσούνα του Χριστόδουλου Ξηρού στην διάρκεια των τηλεσυλήψεων. Ωραίες εποχές... Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι ένα ξέφραγο αμπέλι ακόμα και χωρίς τους αιμοδιψείς, αιμοσταγείς, ανελέητους, ξεδιάντροπους φονιάδες.... Που είναι το περίεργο άραγε?

Πουθενά. Σκέφτηκα πολλές φορές αν ένα απλό γεγονός, τόσο απλό που θα προκαλούσε την μήνι των γύρων μου, θα ήταν ικανό για να εγκατέλειπα το διδακτορικό πριν καν το ξεκινούσα.

Αδυνατώ να απαντήσω.... Τότε βέβαια γιατί αυτοβασανίζομαι... Δεν ξέρω, ίσως από μαζοχισμό αλλά κυρίως γιατί ακόμα δεν καταφέρνω να δεχτώ ότι πολύς κόσμος απαντάει σχεδόν αυτόματα ερωτήματα που κρίνουν καταστάσεις. Δεν είμαι υπόδειγμα προγραμματισμού αλλά κάποια πράγματα με τρελλαίνουν.

Σταματάω εδώ.... Κανείς δεν έχει την διάθεση να συνεισφέρει ουσιαστικά σε μια συζήτηση που μπορεί να εξελιχθεί από πατάτα μέχρι ελεγεία (εκτός από συγκεκριμένα άτομα που τα ευχαριστώ για την υποστηριξή τους)

Η πολλή σοβαρότητα (ή ακόμα και σοβαροφάνεια) μάλλον δεν ωφελεί. Η ζωή είναι μικρή για να την πάρεις σοβαρά και ίσως για αυτό τον λόγο ακόμα και η αιματοβαμμένη Βηρυτός έχει βρεί μέσα σε 2 μήνες τους κανονικούς ρυθμούς ζωής.... Το να μένεις στο παρελθόν είναι τελικά μειονέκτημα απ' ότι φαίνεται.

Εγώ όμως είναι πολύ αργά για να αλλάξω....