Ουόλτ με Λένε και τα Παιδάκια Κλαίνε

Όταν στις 22 Νοεμβρίου 1963 ο Ουόλτ Ντίσευ πέταγε μαζί με τους συμβουλατορές του πάνω από μια τεράστια ανεκμεττάλευτη έκταση στο Ορλάντο της Φλόριντα, ο δαιμόνιος εγκεφαλός του είχε ήδη καταστρώσει ένα σατανικό σχέδιο που θα του εξασφάλιζε ες αεί υστεροφημία και θα καθιστούσε τον Μίκυ, τον Ντόναλντ και την παρέα τους παντοδύναμα σύμβολα σε κοινωνικό, οικονομικό και επομένως και πολιτικό επίπεδο. Εκ πρώτης όψεως το τοπίο δεν είχε τίποτα το ελκυστικό. Μόνο 2 μακρόσυρτοι λεωφόροι σταύρωναν την αχανή πεδιάδα αλλά στο μυαλό του Ντίσνευ είχε ήδη στηθεί κάτι παραπάνω από την μακέτα της σημερινής Ντίσνεϋλαντ... Οι 2 αυτοί λεωφόροι του έλυναν τα χέρια για την προσβασιμότητα...

Ποιος Ροκφέλερ και ιστορίες... Το Αμερικάνικο όνειρο ενσαρκώνεται μέσα από αυτό τον άνθρωπο που αν και δεν πρόλαβε να δει την Ντίσνεϋλαντ σε λειτουργία, εντούτοις άφησε το στίγμα του με τέτοιο τρόπο που είναι αμφίβολο αν ποτέ θα ξεθωριάσει. Μετά από εκείνη την αεροβόλτα, και ενώ η υπόλοιπη Αμερική αναρωτιόταν ποιος ήταν ο Λι Χάρβει Όσβαλντ που λίγες ώρες νωρίτερα δολοφονούσε τον εραστή της Μαίριλυν Μονρόε και άνθρωπο που δεν είχε όρεξη να θυσιάσει τον πλανήτη στο όνομα του Μακαρθισμού, ο Ντίσνευ αγόραζε μέσω της μητρικής Walt Disney World και διαφόρων θυγατρικών της μια έκταση διπλάσια του Μανχάτταν και αποφάσιζε την πραγματοποίηση μιας επένδυσης 600 εκατομμυρίων δολλαρίων...

Καθώς όμως δεν είχε σκοπό να ρισκάρει ούτε ένα γιάνκικο σέντσι από το άνωθεν κεφάλαιο, κατέβηκε στις πολιτειακές αρχές της Φλόριντα και τις τοπικές του Ορλάντο με προτάσεις που δεν σοκάρουν αλλά θέτουν τις βάσεις για αυτό που εγώ θα ονόμαζα Corporate λαίλαπα...

Δεν είμαι σε θέση να μεταφέρω όλες τις λεπτομέρειες, ούτε και να μπω σε ουσιαστική ανάλυση για το παρών καθεστώς, όμως ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ντίσνευ διεμήνυσε τότε πως το όραμα θα λάμβανε πραγματικότητα μόνο εάν η Ντίσνευλαντ ήταν ανεξάρτητη με προνομιακή ή ακόμα και ανύπαρκτη συμμετοχή των άλλων αρχών στα εσωτερικά της!!! Και όντως έγινε... Ένα νέο Βατικανό με αυτιά ποντικού αντί για τον σταυρό του μαρτυρίου... Δεν βαριέσαι... Ακόμα και τα θεϊκά σύμβολα ξεφτίζουν χωρίς καλό μάρκετινγκ... Ρε μήπως το λέει αυτό πουθενά ο Ιωάννης στην αποκάλυψη???

"During early discussions of the Florida Property, one company executive told Disney that he seemed to desire an experimental absolute monarchy. Can i have one? was Disney's response." (Foglesong, 1999: 92).

Τι σήμαινε αυτό... Οι αρχές της περιοχής έπρεπε να προχωρήσουν σε διάφορα έργα υποδομών ώστε μετά να έρθει ο πακτωλός των χρημάτων που θα αναλάμβανε όμως την περαιτέρω συντήρηση η βελτίωση των υποδομών. Κανένας οικοδομικός περιορισμός και άλλοι νόμοι για την χρήση της γης. Και ο πύργος της βαβέλ αν είχε μέσα το Μίκι Σίτι και την Λιμνούπολη θα γινόταν δεκτός. Τα ευρέως γνωστά δημόσια αγαθά παρέμεναν δημόσια μόνο που τα παρείχε η World Disney World... Αστυνομία, ύδρευση, έλεγχος του εμπορίου και της κίνησης εδώδιμων, ενώ από κει και πέρα στα ψηλά αναφέρεται και η δυνατότητα δημιουργίας ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ εργοστασίου παραγωγής ενέργειας. Εν τέλει, οι άρχοντες της Ντίσνευ έβγαιναν με εσωτερικές εκλογές demi corporate χαρακτήρα.

Με καρδινάλιο τον Σκρουτζ, το θησαυροφυλακιό του οποίου δεν μου φαίνεται πλέον και τόσο αρρωστημένη φαντασίωση... Ως εκ τούτου... Η κυβέρνηση ήταν παντοδύναμη...

ΠΑΝΤΩΣ ΕΓΩ ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΟΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΑΡΜΑ

Φυσικά όλα αυτά δεν έγιναν ούτε χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα ούτε χωρίς αντιδράσεις. Για τις ανάγκες του παρόν ποστ όμως σας παρουσίασα συνοπτικά τι τσαπερδωνοκολωσφυρήχτρα ήταν ο αείμνηστος. Και αν υπάρχουν περαιτέρω ερωτήματα θα προχωρήσω σε απαντήσεις, πάντα βάσει της βιβλιογραφίας που έχω ήση συλλέξει...

Fogles0ng, R, 1999, Walt Disney World and Orlando: Deregulation as a Strategy for Tourism. In Judd, D.R, and Fainstein S.S, (eds.), The Tourist City, Yale: Yale University Press, 89-106

Θλιβερή Αποτίμηση

Ήθελα να προσθέσω κάποια σχόλια στο προηγούμενο ποστ αλλά ψάχνωντας για μια ακόμα παλιότερη καταχώρηση βρέθηκα μπροστά σε ένα εσωτερικό αδιέξοδο.

Το blog δεν έχει την μορφή που θα ήθελα εξαρχής. Και για αυτό φυσικά δεν φταίνε τα μιλιούνια των επισκεπτών όσο το γεγονός ότι έπεσα στην παγίδα που μου έσκαψα ο ίδιος...

Η ιδέα για το blog μου ήρθε σε μια πάρα πολύ άσχημη ψυχολογική στιγμή τον περασμένο Απρίλη... Υποσχέθηκα όμως να μην αφήσω τα άρνητικά vibes μου να σαρώσουν αυτή την πρωτοβουλία... Δυστυχώς απέτυχα. Και πλέον οφείλω να αλλάξω σελίδα...

Ο ιστορικός του μέλλοντος δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το παρόν blog αλλά εγώ θέλω εδωπέρα να καταγράφεται ο εαυτός μου όταν είναι σε θέση να πει κάτι αξιόλογο... Αν το blog είναι σε τεράστιο βαθμό απόκρυφη πηγή εκτόνωσης τότε ζήτω που καήκαμε...

Το ύφος θα παραμείνει ίδιο αλλά σχεδόν το 70% των προηγούμενων ποστ σβήστηκε. Ότι κρατήθηκε θεωρώ ότι είναι σε θέση να δώσει μια εικόνα (the best of) απ' ότι προηγήθηκε...

Ζητώ συγνώμη από τον blupeter και τον Jeyto που μαζί με τα ποστ σβήστηκαν και κάποια πετυχημένα σχόλια τους. Αν δεν ήταν αυτοί οι δύο το blog θα είχε κατέβει προ πολλού...

Ξανανεβάζω τον πήχυ γιατί τους τελευταίους μήνες τον κατέβαζα συνεχώς... Άλλα όσοι γνωρίζουν, ξέρουν ότι δεν ήταν μόνο δικό μου σφάλμα...

Βάλε Φαντασία (1+2) Σε Μαθηματική Ταυτότητα

... Και Σκηνοθεσία λέει η Μαριάντα Πιερίδη σε ένα βιντεοκλιπ όπου με την εντυπωσιακή της εμφάνιση και την καλούτσικη φωνή σε κάνει να ξεχνάς το αυτονόητο...

Μόνο στο σινεμά η φαντασία και η σκηνοθεσία χωράνε μαζί.... Η ζωή έχει δυστυχώς χορτάσει από σκηνοθεσία (και ένα παραγωγό της την υποκρισία) αλλά για φαντασία ούτε λόγος... Τα στεγανά εκτιμούνται ιδιαίτερα γιατί αναπαράγουν την ρουτίνα, που ενώ απαξιώνεται ευρύτερα ως πηγή του κακού, εντούτοις συνειδητά η ασυνείδητα τροφοδοτεί τον εγκέφαλο με μια ακόρεστη ευδαιμονία... Την ευδαιμονία της ασφάλειας ή της σταδιακής μαλάκυνσης.

Καλύτερος (αλλά όχι μοναδικός) σύμμαχος της ρουτίνας είναι το χαζοκούτι. Κακά τα ψέματα... Στην σημερινή εποχή 2 πράγματα καθορίζουν τις ημέρες της εβδομάδας. Το εργάσιμο ή το σχολικό ωράριο και ποια μέρα είναι ο Σόμερ, το Survivor, και το αδελφίστικα υστερικό σήριαλ του Παπακαλιάτη.

Από κει και πέρα πολλά είναι εκείνα τα μεταμοντέρνα εργαλεία που στοχεύουν στον περιορισμό της ανθρώπινης σκέψης και στην χειραγωγησή της ως εκείνο το σημείο που θα είναι ικανή αποκλειστικά για να παράγει και φυσικά να καταναλώνει. Η ρουτίνα όμως είναι ο συνδετικός ιστός όλων αυτών των συστατικών....

Αν αφαιρέσετε από εναν άρρωστο οπαδό την ομάδα του τότε καλύτερα να βρισκόσαστε κοντά σε ένα πρώτων βοηθειών γιατί μπορεί να σας μείνει στο χέρι. Το να ανήκουμε κάπου (μοιραζόμενοι κοινές αξίες με συνοδοιπόρους καθώς και το μίσος για τους αντιφρονούντες) είναι η βασική αρχή της πόλωσης... Διαίρειν και βασίλευε. Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα.

Έπεται συνέχεια....

Η ομαδοποίηση δεν έιναι a priori κακή. Άλλωστε όλοι μέλη μιας κοινωνίας είμαστε. Από την άλλη όμως το να είσαι είτε πολύ αφελής είτε πολύ παθιασμένος με μια ομάδα είναι επικίνδυνο πρώτα απ' όλα για σένα σαν προσωπικότητα αλλά ακόμα και για την συνοχή και τις ηθικές αξίες της εκάστοτε ομάδας (αν υπάρχουν). Προσωπικά δεν έχω εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Αν του δώσεις δύναμη και εξουσία θα την χρησιμοποιήσει για να αποκτήσει και άλλη και άλλη... μέχρι εκεί που δεν πάει... Η απληστία είναι μέσα στο DNA του... Και για αυτό η περιβόητη κοινοκτημοσύνη θα μπορούσε να λάβει χώρα μόνο σε μια πρωτόγονη καθαρά αγροτική κοινωνία. Τώρα ακόμα και το κινητό του άλλου να είναι λίγο καλύτερο από το δικό σου η σημαία για την σύρραξη έχει πέσει...

Επιστρέφοντας στην φαντασία, η έλλειψη της έγινε φανερή το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Τα κομματικά επιτελεία αφού αποσιώπησαν όσο ήταν δυνατό το ποσοστό αποχής (που όπως εύστοχα διάβασα σε ένα σχόλιο στο contra.gr στην Αθήνα θα μπορούσε να βγάλει δήμαρχο) αναλώθηκαν στο αγαπημένο τους άθλημα. Την ύπνωση των διανοητικά καθυστερημένων ή (για να μην προκαλώ τζάμπα και βαρεσέ) των ανθρώπων που απλά πάσχουν από έλλειψη φαντασίας.

Ο παλαίμαχος του εμφυλίου που ψηφίζει στο όνομα των θυσιών του για την πατρίδα δεν καταλαβαίνει όπως και ένα σωρό άλλες marginalised κατηγορίες ψηφοφόρων (οι νοικοκυρές και οι άνεργοι που βλέπουν μεσημεριανάδικα και την Μενεγάκη ή τον Αρναουτογλου, οι φοιτητές που διαμαρτύρονται γενικώς και αορίστως αλλά ρίχνουν και κανά βλέφαρο στα τηλεριάλιτι, κλπ κλπ) ότι οι γαμημένες νομαρχιακές-δημοτικές εκλογές δεν βγάζουν κυβέρνηση.

Είναι τόσο τραγικό ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία της δημοκρατίας να υποβαθμίζεται (με τις ευλογίες των τιμητών της πολιτικής ζωής του τόπου) και ουδείς να λέει κουβέντα. Εσύ που έτρεχες στις ομιλίες του Ανδρέα (και παρότι άσπρη μέρα δεν έχεις δει τρέχεις και στις ομιλίες του Γιωργάκη) βγάλε τις παρωπίδες γιατί ότι και να σου λένε οι επιτελείς, ο δήμαρχος και ο νομάρχης θα έπρεπε πραγματικά να ασχοληθούν με τα τοπικά προβλήματα και όχι να μεγαλώνουν την κομματική πόλωση. Και οι αντιφρονούντες όταν ακούτε τον πρωθυπουργό να μιλάει για ενδυνάμωση της τοπικής αυτοδιοίκησης αναρωτηθείτε τι πάει να πει αυτό... Γιατί αυτα που λέει ο πρωθυπουργός είναι η νεοδυτική άποψη στις πολιτικές επιστήμες, αλλά δεν μας εξηγεί πως θα επιτευχθούν σε μια χώρα που είναι πολύ πιο κοντά στην Ανατολή παρά στην δύση...

Έλλειψη Βασικής Παιδείας + Πρώιμος ελληνικός χαβαλες (α+β+γ...+ν) / Εκάστοτε Προσωπική Ροπή προς την βαρεμάρα = Έλλειψη φαντασίας του Νεοέλληνα

όπου α=φραπόγαλο, β=τσιφτεντέλια, γ=πρωταθλητής ή ντέρμπυ, κλπ κλπ

Η άνωθεν εξίσωση ονομάζεται "Εθνολογική Μαθηματική Ταυτότητα της Ανθρώπινης Παρακμής" και είναι εφαρμόσιμη για κάθε έθνος αν στο δεύτερο μέρος του αριθμητή αντικαταστήσουμε τα α,β,γ με τις παθογένειες άλλων εθνών. Στην Αγγλία ας πούμε η κατανάλωση μπύρας είναι σίγουρα η μεταβλητή α.

Αυτό που κάνει ακόμα πιο σοβαρή την τιμή της εξίσωσης στην Ελλάδα είναι το τραγικό επίπεδο της βασικής παιδείας στο οποίο θα επανέλθω εν ευθέτω χρόνο....

Για τον Παύλο

Ο Πολ Χάντερ, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του σνούκερ, έσβησε προχθές σε ηλικία 27 ετών από τον καρκίνο.

Δεν είναι από εκείνες τις στιγμές που ξυπνάει το καμπανάκι μέσα σου κάνωντας σε να εκτιμάς αυτά που έχεις, να μην είσαι άπληστος και άλλες παπαριές...

Είναι απλά άλλη μια απόδειξη ότι η ρευστότητα είναι τόσο έντονη που όσοι θυσιάζουν το παρόν για ένα αβέβαιο αλλά (ίσως) πολλά υποσχόμενο μέλλον παίζουν παρολί στον μοναδικό μπουκ που αργά η γρήγορα θα σε ξεβρακώσει....

Έχω διάθεση για φιλοσοφία εεεε? Ε πως να μην έχω.

Τα πάντα ρει τα πάντα ρει... Αυτό ήταν το ψιλονησιώτικο λαϊκό στο οποίο είδαμε για πρώτη φορά την αφεντομουτσούνα του Χριστόδουλου Ξηρού στην διάρκεια των τηλεσυλήψεων. Ωραίες εποχές... Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι ένα ξέφραγο αμπέλι ακόμα και χωρίς τους αιμοδιψείς, αιμοσταγείς, ανελέητους, ξεδιάντροπους φονιάδες.... Που είναι το περίεργο άραγε?

Πουθενά. Σκέφτηκα πολλές φορές αν ένα απλό γεγονός, τόσο απλό που θα προκαλούσε την μήνι των γύρων μου, θα ήταν ικανό για να εγκατέλειπα το διδακτορικό πριν καν το ξεκινούσα.

Αδυνατώ να απαντήσω.... Τότε βέβαια γιατί αυτοβασανίζομαι... Δεν ξέρω, ίσως από μαζοχισμό αλλά κυρίως γιατί ακόμα δεν καταφέρνω να δεχτώ ότι πολύς κόσμος απαντάει σχεδόν αυτόματα ερωτήματα που κρίνουν καταστάσεις. Δεν είμαι υπόδειγμα προγραμματισμού αλλά κάποια πράγματα με τρελλαίνουν.

Σταματάω εδώ.... Κανείς δεν έχει την διάθεση να συνεισφέρει ουσιαστικά σε μια συζήτηση που μπορεί να εξελιχθεί από πατάτα μέχρι ελεγεία (εκτός από συγκεκριμένα άτομα που τα ευχαριστώ για την υποστηριξή τους)

Η πολλή σοβαρότητα (ή ακόμα και σοβαροφάνεια) μάλλον δεν ωφελεί. Η ζωή είναι μικρή για να την πάρεις σοβαρά και ίσως για αυτό τον λόγο ακόμα και η αιματοβαμμένη Βηρυτός έχει βρεί μέσα σε 2 μήνες τους κανονικούς ρυθμούς ζωής.... Το να μένεις στο παρελθόν είναι τελικά μειονέκτημα απ' ότι φαίνεται.

Εγώ όμως είναι πολύ αργά για να αλλάξω....