Ουόλτ με Λένε και τα Παιδάκια Κλαίνε

Όταν στις 22 Νοεμβρίου 1963 ο Ουόλτ Ντίσευ πέταγε μαζί με τους συμβουλατορές του πάνω από μια τεράστια ανεκμεττάλευτη έκταση στο Ορλάντο της Φλόριντα, ο δαιμόνιος εγκεφαλός του είχε ήδη καταστρώσει ένα σατανικό σχέδιο που θα του εξασφάλιζε ες αεί υστεροφημία και θα καθιστούσε τον Μίκυ, τον Ντόναλντ και την παρέα τους παντοδύναμα σύμβολα σε κοινωνικό, οικονομικό και επομένως και πολιτικό επίπεδο. Εκ πρώτης όψεως το τοπίο δεν είχε τίποτα το ελκυστικό. Μόνο 2 μακρόσυρτοι λεωφόροι σταύρωναν την αχανή πεδιάδα αλλά στο μυαλό του Ντίσνευ είχε ήδη στηθεί κάτι παραπάνω από την μακέτα της σημερινής Ντίσνεϋλαντ... Οι 2 αυτοί λεωφόροι του έλυναν τα χέρια για την προσβασιμότητα...

Ποιος Ροκφέλερ και ιστορίες... Το Αμερικάνικο όνειρο ενσαρκώνεται μέσα από αυτό τον άνθρωπο που αν και δεν πρόλαβε να δει την Ντίσνεϋλαντ σε λειτουργία, εντούτοις άφησε το στίγμα του με τέτοιο τρόπο που είναι αμφίβολο αν ποτέ θα ξεθωριάσει. Μετά από εκείνη την αεροβόλτα, και ενώ η υπόλοιπη Αμερική αναρωτιόταν ποιος ήταν ο Λι Χάρβει Όσβαλντ που λίγες ώρες νωρίτερα δολοφονούσε τον εραστή της Μαίριλυν Μονρόε και άνθρωπο που δεν είχε όρεξη να θυσιάσει τον πλανήτη στο όνομα του Μακαρθισμού, ο Ντίσνευ αγόραζε μέσω της μητρικής Walt Disney World και διαφόρων θυγατρικών της μια έκταση διπλάσια του Μανχάτταν και αποφάσιζε την πραγματοποίηση μιας επένδυσης 600 εκατομμυρίων δολλαρίων...

Καθώς όμως δεν είχε σκοπό να ρισκάρει ούτε ένα γιάνκικο σέντσι από το άνωθεν κεφάλαιο, κατέβηκε στις πολιτειακές αρχές της Φλόριντα και τις τοπικές του Ορλάντο με προτάσεις που δεν σοκάρουν αλλά θέτουν τις βάσεις για αυτό που εγώ θα ονόμαζα Corporate λαίλαπα...

Δεν είμαι σε θέση να μεταφέρω όλες τις λεπτομέρειες, ούτε και να μπω σε ουσιαστική ανάλυση για το παρών καθεστώς, όμως ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ντίσνευ διεμήνυσε τότε πως το όραμα θα λάμβανε πραγματικότητα μόνο εάν η Ντίσνευλαντ ήταν ανεξάρτητη με προνομιακή ή ακόμα και ανύπαρκτη συμμετοχή των άλλων αρχών στα εσωτερικά της!!! Και όντως έγινε... Ένα νέο Βατικανό με αυτιά ποντικού αντί για τον σταυρό του μαρτυρίου... Δεν βαριέσαι... Ακόμα και τα θεϊκά σύμβολα ξεφτίζουν χωρίς καλό μάρκετινγκ... Ρε μήπως το λέει αυτό πουθενά ο Ιωάννης στην αποκάλυψη???

"During early discussions of the Florida Property, one company executive told Disney that he seemed to desire an experimental absolute monarchy. Can i have one? was Disney's response." (Foglesong, 1999: 92).

Τι σήμαινε αυτό... Οι αρχές της περιοχής έπρεπε να προχωρήσουν σε διάφορα έργα υποδομών ώστε μετά να έρθει ο πακτωλός των χρημάτων που θα αναλάμβανε όμως την περαιτέρω συντήρηση η βελτίωση των υποδομών. Κανένας οικοδομικός περιορισμός και άλλοι νόμοι για την χρήση της γης. Και ο πύργος της βαβέλ αν είχε μέσα το Μίκι Σίτι και την Λιμνούπολη θα γινόταν δεκτός. Τα ευρέως γνωστά δημόσια αγαθά παρέμεναν δημόσια μόνο που τα παρείχε η World Disney World... Αστυνομία, ύδρευση, έλεγχος του εμπορίου και της κίνησης εδώδιμων, ενώ από κει και πέρα στα ψηλά αναφέρεται και η δυνατότητα δημιουργίας ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ εργοστασίου παραγωγής ενέργειας. Εν τέλει, οι άρχοντες της Ντίσνευ έβγαιναν με εσωτερικές εκλογές demi corporate χαρακτήρα.

Με καρδινάλιο τον Σκρουτζ, το θησαυροφυλακιό του οποίου δεν μου φαίνεται πλέον και τόσο αρρωστημένη φαντασίωση... Ως εκ τούτου... Η κυβέρνηση ήταν παντοδύναμη...

ΠΑΝΤΩΣ ΕΓΩ ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΟΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΑΡΜΑ

Φυσικά όλα αυτά δεν έγιναν ούτε χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα ούτε χωρίς αντιδράσεις. Για τις ανάγκες του παρόν ποστ όμως σας παρουσίασα συνοπτικά τι τσαπερδωνοκολωσφυρήχτρα ήταν ο αείμνηστος. Και αν υπάρχουν περαιτέρω ερωτήματα θα προχωρήσω σε απαντήσεις, πάντα βάσει της βιβλιογραφίας που έχω ήση συλλέξει...

Fogles0ng, R, 1999, Walt Disney World and Orlando: Deregulation as a Strategy for Tourism. In Judd, D.R, and Fainstein S.S, (eds.), The Tourist City, Yale: Yale University Press, 89-106