Τρεις αποχρώσεις τ’ ουρανού διακρίνω τελευταία
Το ωκεάνιο φύσημα σφυροκοπάει την μέρα
Πολλά τα μαύρα σύννεφα για θερινό τοπίο
Μα ήταν κάτι φανερό απ’ το στερνό σου αντίο
Και πιο πολλά τ’ άσπρα, τα σύννεφα της τρέλλας
Που τόσο με θυμώνουνε στο αγνάντεμα της μέρας
Γιατί δεν έχουνε χαρά δεν έχουνε ούτε λύπη
Στο περασμα τους πνίγονται και της καρδιάς οι χτύποι
Και πίσω μια θάλασσα, φουρκίζεται στων νεφελών το βάρος
Στην αποβάθρα του ουρανού είσαι ο μόνος φάρος
Εγώ αυτόν θα αναζητώ σαν λάμψη στο σκοτάδι
Και θα τον βρω, και αν χρειαστεί, θα φτάσω ως τον Άδη
Το ωκεάνιο φύσημα σφυροκοπάει την μέρα
Πολλά τα μαύρα σύννεφα για θερινό τοπίο
Μα ήταν κάτι φανερό απ’ το στερνό σου αντίο
Και πιο πολλά τ’ άσπρα, τα σύννεφα της τρέλλας
Που τόσο με θυμώνουνε στο αγνάντεμα της μέρας
Γιατί δεν έχουνε χαρά δεν έχουνε ούτε λύπη
Στο περασμα τους πνίγονται και της καρδιάς οι χτύποι
Και πίσω μια θάλασσα, φουρκίζεται στων νεφελών το βάρος
Στην αποβάθρα του ουρανού είσαι ο μόνος φάρος
Εγώ αυτόν θα αναζητώ σαν λάμψη στο σκοτάδι
Και θα τον βρω, και αν χρειαστεί, θα φτάσω ως τον Άδη
8 comments:
Mη φτάσεις ως τον Αδη συνέχισε να γράφεις έτσι!
Η έμπνευση έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις.
Και από ότι είδα σε σένα κάνει θαύματα!!
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω...
Πάντα έτσι δεν είναι; Αρκεί που μας μένει ακόμα η φωνή
Με κάλυψε απόλυτα η trying...
Ευχαριστώ παιδιά αλλά η έμπνευση (και η φωνή) έχουν κόστος.
Και εγώ είμαι ταπί και αποστασιοποιημένος :-(
Γιατί ρε amon??? Mην το αλλάζεις τώρα! Ταπί όλοι μένουμε αλλά κατι εχουμε παντα στην άκρη (συναισθηματικά γιατί απο οικονομικά αυτό για μενα δεν ισχυει!!
Post a Comment