Saturday, April 28, 2007

Στον πάτο του κουβά είναι η ουσία

Χθες στο δωμάτιο του Ιορδανού φιλαράκου μου εδώ ήταν ένας κολλητός του που μένει σε κοντινό διαμέρισμα. Μπαίνωντας στο δωμάτιο κάτι δεν πήγαινε καλά. Η μπόχα από τα τσιγάρα που καπνίζει ο Κάλεντ κάθε μέρα δεν υπήρχε. Ο φίλος του με κοίταξε στα μάτια. Τώρα που το κοψα εγώ θα το κόψει και αυτός. Ο θεός είναι μεγάλος.
Με δυσκολία συγκράτησα το χαχανητό μου που πήγαζε από την ταινία blood diamonds με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο που είχα δει λίγα λεπτά νωρίτερα. Εκεί ο θεός δεν ήταν μεγάλος αλλά ο φιλος του Κάλεντ τον είχε βρει και μου αποκάλυψε ότι πλέον ότι έλεγε ήταν τα λόγια που είχε βάλει μέσα του ο Ιησούς. Υπάρχουν και χριστιανοί στην Ιορδανία.

Μην βιαστεί κανένας να υποθέσει ότι θα ειρωνευτώ τον φίλο του συγκατοίκου μου. Ακόμα και αν ήμουν έτοιμος να τον ρωτήσω αν ο Ιησούς υποστηρίζει την σωτηρία της Λιντς στην Τσαμπιονσιπ ή την πρόκριση της Όλνταμ για τα πλει οφ της Λιγκ 1 αυτό δεν συνεπάγεται ειρωνία. Μάλλον έκπληξη και δυστοκία να βρω κάτι έξυπνο να πω.

Ο Αλ Μπάντι όταν επι χρόνια βασανιζόταν από την οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον του στο πιο πετυχημενο κωμικό σήριαλ όλων των εποχών (Married with Children) είχε αναρωτηθεί για την ύπαρξη του θεού. Well my friends, the best sign for the existence of God is that there is no sign... Αυτή η ατάκα δεν είναι απλά γροθιά στο κατεστημένο. Αυτή η ατάκα αποτελεί την απόλυτη ένδειξη πίστης χωρις να είναι καλουπωμένη μέσα σε ευαγγελικές (ή και παραευαγγελικές) περικοπές, αιρετικές προσεγγίσεις ή και φαινόμενα που παραπέμπουν σε ειδωλολατρεία (η λατρεία στο χρήμα φεριππήν).

Ο Φάτελ ισχυρίζεται (και το διασταύρωσα προσωπικά) πως εδώ και ένα μήνα τον κάναν όλοι πέρα. Στην αρχή της χρονιάς ο τύπος είχε κάνει 3 πάρτυ στο φλατ του με ιδία πρωτοβουλία (ελάχιστοι έχουν μπει στον κόπο να κάνουν έστω και ένα) και οι κοπέλες γύρω του ήταν μία και μία. Ο καράφλας τις τράβαγε σαν το μέλι και είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων. Ξαφνικά όμως όλα κόπηκαν. Δεν ήξερα. Υπέθεσα ότι είχε φύγει για την χώρα του. Και όμως...

Άρχισε να μου μιλαει για το mountain Athos. Θα πάει να μείνει εκεί για λίγο. Και τα μαθήματα, τον ρώτησα. Αυτά ειναι piece of cake όσο εχω το holy spirit μέσα μου ήταν η αποκρισή του.

Δεν είμαι σε θέση να τον ειρωνευτώ. Ξέρω άλλους (εμου συμπεριλαμβανομένου) που ερμηνεύουν την πασχαλινή κατάνυξη μεσα από τον ανταγωνισμό στην κατανάλωση κοψιδίων ή την αναζητούν στο ερειπωμένο ηχείο του επιταφιου που η μεγαλύτερη ενορία των Βαλκανίων δεν το αλλάζει επι χρόνια, δίνοντας στο Ω γλυκύ μου Έαρ έναν χαρακτήρα παράνομης συχνότητας στα βραχαία. Οι δήθεν χριστιανοί είναι η μόνη χειρότερη φάρα από τους δήθεν αριστερούς. Και πολύ συχνά συμπίπτουν κιόλας.

Αυτό μου θυμίζει και την ιστορία του Άγιου Διονυσίου, του πρώτου αρχιεπίσκοπου του Παρισιού, που όταν τον αποκεφάλισαν οι Ρωμαίοι πήρε το κεφάλι του στα χέρια του (ωραίος θρύλος !!!!) και περπάτησε μέχρι το σημείο που βρίσκεται η εκκλησία του. Το άγαλμα με τον τύπο που κρατάει το κεφάλι του είναι από τα must της πόλης του φωτός και της Παναγίας των Παρισίων. Αυτός πήρε το κεφάλι του, ο Ιησούς πήρε το σταυρό και τα βάσανα της ανθρωπότητας, όι υπόλοιποι τι άλλο παίρνουμε πέραν του τρίτου του μακρύτερου?

Περιτρυγιρισμένος από 36 βιβλία (μετρημένα), καμιά 100αριά άρθρα, κάτι μαυρισμένα αχλάδια, ένα κουπόνι που σημαδεύει την νίκη της Λιντς και της Όλνταμ (στα υπόψη και η Γουέστ Χαμ), ένα φωσφοριζέ μαρκαδόρο που τελείωσε μα τον Τουτατή, και τις προσευχές του Κάλεντ (αυτός είναι μουσουλμάνος) από το διπλανό δωμάτιο δηλώνω ότι ακόμα και το τρίτο το μακρύτερο να πάρω (σε οποιοδήποτε επίπεδο) δεν θα ξαναφρικάρω με την πάρτη μου. Μπορεί κάποια (πολλά) πράγματα να με ξεπερνάνε, μπορεί να υπάρχουν όνειρα που δεν θα γίνουν πραγματικότητα αλλά εάν δίνεις τον καλό σου εαυτό το ηθικό (θα) παραμένει ακμαιότατο. Και αναπάντεχα ο χρόνος μπορεί να δικαιώσει την πρόσκαιρη ατυχία ή αποτυχία. Μπορεί να δικαιώσει αυτό που έμοιαζε με τραγωδία πριν από λίγο.

Καλός άνθρωπος (με κοινωνικά κριτήρια) δεν σημαίνει και καλός χριστιανός. Αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα που θυμήθηκα αυτές τις μέρες. Το θέμα είναι να μην το ξαναξεχάσω.

Στον πάτο του κουβά είναι η ουσία. Γιατί εκεί βρίσκεται η γνώση που θα κάνει την ανηφόρα πιο συστηματική.

Υ.Γ: Το δωματιό μου δεν έχει την αισθητικη του αντίστοιχου του Βαν Γκονγκ όμως νιώθω πως κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Το κοίταζα επί ώρα στο Παρίσι και οι χρωματισμοί του είναι παντοδύναμοι.
Respectzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz