Η Πόλις Εάλω - Άκου τον Σάλο

Η κατεξοχήν μέρα που η εθνική λιγοψυχία και έλλειψη ταυτότητας περισσεύουν. Όχι η μόνη μέρα βέβαια... Η μέρα που αν αναφερεις ως θέμα συζήτησης την άλωση οι μισοί θα σε πουν Χριστοδουλικό φερέφωνο με εθνικοαπελευθερωτικές τάσεις. Απομεινάρι μιας συντηρητικής μπεσαμέλ σε ένα απαρέγκλιτα προοδευτικό παστίτσιο πολιτικοκοινωνικών ουτοπιών.

Η μέρα που αν ΔΕΝ αναφέρεις την άλωση οι άλλ0ι μισοί θα σε αποκαλέσουν κομμουνιστή, εθνοπροδότη και ότι κρύβεις στο μαξιλάρι τα απομνημονεύματα του Μάο. Ίσως ότι έχεις πάρε δώσε και με τον Επαναστατικό Αγώνα. Μόνιμη επωδός τους... Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις. Ο εθνοπατριωτισμός ωρίμασε μέσα τους με την λαμογιά και την ρεμούλα.

Στα τσακίδια και οι δυο. Κομπλεξικοί, υποκριταί και φαρισαίοι.

Η πόλις εάλω αλλά είναι εντελώς αμφίβολο αν ποτέ κανένας άκουσε τον σάλο.

ATHENS 2007

Νεο-Φιλελευθερισμός: Part Two

Συνεχίζουμε την ανάλυση του νεο-φιλελευθερισμού βάσει των βασικών χαρακτηριστικών του όπως έχουν σκιαγραφηθεί από τον Καθηγητή Κόλιν Χέι, Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, στο βιβλίο του “Political analysis: a critical introduction, 2002, Hampshire: Palgrave Macmilan”. Λόγω του ότι οι επόμενες κατηγορίες χαρακτηριστικών είναι πολυάριθμες, θα τις παραθέτω ανα δυάδες προχωρώντας σε σχολιασμό της εκάστοτε διαρχίας.

KEY ASSUMPTIONS

1) Individuals and states, though rational, have the capacity to solve problems through collective action.
2) International cooperation for mutual advantage is both desirable and possible

Μεικτός καπιταλισμός μου μύρισε στο καζάνι. Άνθρωποι και κρατικοί θεσμοί ας αγκαλιαστούμε υπό τις ιαχές για περισσότερη ελευθερία στην λειτουργία της αγοράς, την εξάντληση των φυσικών πόρων, την ιδιωτικοποίηση ακόμα και των δημόσιων αγαθών, αλλά πάντα με στόχο την πρόοδο (Attention) και την ευημερία . Διαλιέχτε, διαλιέχτε... Όλοι θα φάτε καλά... Όλα αυτά μάλιστα μπορούν να γίνουν γόνιμα και σε ένα διεθνές επίπεδο με τον κόσμο να γινεται μια αγκαλιά και να λέει ‘Let’s give peace a chance’, με τον Stevie Wonder να αναρωτιέται γιατί ο θεός δεν τον άφησε να δει αυτό το μεγαλείο.

Ας χαλαρώσουμε. Αυτά δεν γίνονται ούτε στα κλασσικά εικονογραφημένα. Κάθε ιδεολογία πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις εκάστοτε συνθήκες. Ο Χίτλερ το έκανε τόσο καλά που έπεισε κάμποσα εκατομμύρια να κινηθούν εναντίον όλων. Οι νεο-φιλελευθεριστές στα 1970 δεν βλέπουν που πάει ο κόσμος? Δεν βλέπουν ότι και η παραμικρή ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή με τους τότε απανωτούς πολέμους (που ποτέ δεν θα σταματήσει) κάνει την οικονομία να τρέμει με κάμποσα ρίχτερ... Δεν βλέπουν ότι πέραν Ευρώπης-Βορείου Αμερικής γίνεται το έλα να δεις... Μα τι βιαστικός που είμαι.. Φυσικά και το βλέπουν... Αλλά εχουν έτοιμο το επιχείρημα (ή το άλλοθι)...

«Individuals and states, though rational...»

Μια ολόκληρη θεωρία βασίζεται σε πιο πήλινα πόδια και από τη Οθωμανική αυτοκρατορία. Τα κίνητρα που κινητοποιούν το άτομο να εμπλακεί στην οποιαδήποτε ενέργεια δεν βασίζονται αποκλειστικά στην λογική και στην εξωνυχιστική εξέταση όλων των παραγόντων που μπορεί να οδηγήσουν τον ίδιο τον φορέα ή τους γύρω του από την απόλυτη επιτυχία έως την απόλυτη καταστροφή. Έτσι είναι ο άνθρωπος είτε τζογάρει σε μια Λιντς με κακή απόδοση, γιατί δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα πέσει στην Λιγκ 1 (όπως ο υποφαινόμενος), είτε πάει και ακούει τον εκάστοτε αετονύχη χρηματιστή και τζογαροεπενδύει σε μετοχές που μπορεί να έχουν από μηδέν έως 100% ρίσκο, είτε ξέρει ότι θα χάσει την αξιοπρεπειά του αλλά παλεύει να πείσει μια γυναίκα ότι πεθαίνει για αυτή (πάλι ο υποφαινόμενος – ποιος είμαι ο πούστης!!!)

Σε επίπεδο εθνών... Μα the fall and decline οποιασδήποτε Ρωμαικής αυτοκρατορίας είναι αποτέλεσμα και του συνδρόμου του ισχυρού να υποτιμάει τους γύρω του. Εδώ, ακόμα και η Ελλαδίτσα του Βενιζέλου έχοντας μόλις καταφέρει να ανακτήσει τον μεγαλύτερο όγκο των κανονικών της συνόρων θέλησε να κάνει σαχ ματ ανακτώντας όλη την “Μεγάλη Ελλάδα”. Οι μόνοι rational παράγοντες στην Μικρασιατική καταστροφή (που λειτούργησαν τότε και σαν διεθνική κολεκτίβα με πρωταρχικό στόχο τα γαμημένα πετρέλαια της Μοσούλης και της Μέσης Ανατολής) είναι οι αξιότιμοι σύμμαχοι που κάνουν Ελλάδα και Τουρκία μπαλάκι του πινγκ πονγκ και ο Κεμάλ που σήμανε αντεπίθεση όταν ήξερε την απόλυτη εξάντληση των Ελλήνων. Αν υπήρχε το παραμικρό rationality στην ιστορία των εθνών, η Ελλάδα δεν θα ήταν αυτό το μαύρο χάλι που είναι σήμερα.

Μπορεί τα επιχειρήματα του νεοφιλελευθερισμού να κυμαίνονται σε μια διαφορετική βάση όμως το rational choice theory θεωρείται πλέον εντελώς συντηρητική προσέγγιση σε πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες. Αλλά και όταν μιλάμε για τις ΗΠΑ η το Ηνωμένο Βασίλειο, το rationality ήταν μέρος της αποικιοκρατικής κουλτούρας είτε θύματα ήταν οι ζουλού στην Αφρική, είτε οι αβοριγινοί στην Αυστραλία, είτε οι Σίου, οι Απάτσι και οι Κομάντσι στην άγρια δύση. Σαν το παλιό καλό σύνθημα... «Προχωράμε και γαμάμε και το κύπελλο (πρώτες ύλες – γεωστρατηγικός έλεγχος) είναι κοντά ή μπροστά». Η λογική του σοκ και δέος είναι παμπάλαιη και η εκλογίκευση αυτής της λογικής του ισχυρού με βρίσκει να ωρύομαι. Αλλά στο μεταπολεμικό κόσμο μπορεί να υπάρξει λογική. Και μπορεί να υπάρξει χωρίς ακόμα και την ουσιαστική συμβολή του κράτους πρόνοιας. Μέσω ποιων?

3) Actors other than states – Multinational corporations, religious and nationalist movements – play a central role in international events

Οι πολυθνικές, οι θρησκείες (οι πρώτοι businessmen δηλαδή από τον καιρό της βασίλισσας Χατσεψούτ στην Αίγυπτο) και οι διεθνείς οργανισμοί θα δώσουν την λύση. OECD, WTO, IMF, World Bank, UN και δεν συμμαζεύεται σε συνεργασία με θρησκείες, αιρέσεις, την Κόκα Κόλα και τους συνεχιστές της θα φέρουν την ευημερία. Ήρθε η ώρα να φάμε με χρυσά μαχαιροπήρουνα. Πράγματι τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος. Η καταναλωτική και ηθική κουλτούρα έχει βρει τους διαμορφωτές της και η τεχνολογικη και παραγωγική εξέλιξη που πραγματοποιείται βαφτίζεται πρόοδος. Ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι το κέντρο του ενδιαφέροντος αλλά όλοι γνωρίζουν ότι ένας δυσαρεστημένος άνθρωπος δεν είναι καλός καταναλωτής. Θετικά και αρνητικά φαινόμετα κάνουν την εμφανισή τους. Από την Trash TV και την εκταταμένη πουλημένη δημοσιογραφία που καταναλώνεται εύκολα, από τα fast food που αν και αγχωτικά (όντας fast) και ανθιγυεινά επίσης καταναλώνονται εύκολα, από την ταύτιση με ανύπαρκτες ιδεολογίες όπως το ποδόσφαιρο (αυτό και αν καταναλώνεται εύκολα), από τον πλανήτη τον ίδιο που οι άμεσα επόμενες γενιές θα χρησιμοποιούν τον αόριστο του ρήματος καταναλώνω, στο Ίντερνετ και στην δυνατότητα του να ταξιδεύεις ανά τον κόσμο σχετικά εύκολα. Ασχετα με το ότι ο τουρίστας παγκοσμίως δεν έχει αναπτύξει το αίσθημα του σεβασμού για τα μέρη που επισκέπτεται, και πως να το κάνει αυτό όταν δεν μπορεί να σεβαστεί τον ίδιο τον εαυτό του.

΄Όταν λεω τα ίδια πράγματα προφορικά, οι εκάστοτε ακροατές αρνούνται να καταλάβουν ότι εγώ δεν λέω οτι δεν υπάρχει εξέλιξη. Απλά μην συγχέεται την εξέλιξη με την πρόοδο γιατί για να υπάρχει πρόοδος πρέπει το ισοζύγιο οφελών και ζημίας της εξέλιξης να είναι θετικό. Καλώ οποιονδήποτε να αντικρούσει με στοιχεία αυτή την διαπίστωση. Συμπερασματικά, πρόοδος και εξέλιξη αλλαξοκωλιάζονται ενώ κουβαλάνε διαφορετικά νοήματα ενώ όποιος έχει αντίθετη άποψη βαφτίζόταν κομμουνιστής ή καταντάει περιθωριακός, ώστε και σε ιδεολογικό επίπεδο τα πράγματα να λειτουργούν ομαλότατα.

4) States cannot be conceptualised as unified actors but are themselves multi-centric and subject to a variety of competing domestic and international pressures

Επιτέλους μια αξιοπρεπής δήλωση. Σε μια πολύπλοκη και παγκοσμιοποιημένη κοινωνία υπάρχουν αμέτρητα και πολυάριθμα συμφέροντα που εκφράζονται από ένα σωρό διαφορετικές οργανωτικές δομές (ποικίλες εκφράσεις κρατικής εξουσίας από τα υπουργεία ή δευτερεύοντα ινστιτούτα μέχρι την τοπική αυτοδιοίκη, ιδιωτικός φορέας, συλλογικοί φορείς, σωματεία εργατών, εθελοντικές πρωτοβουλίες στις οποίες εγώ δεν θα περιελάμβανα το ηθικό φιάσκο των εθελοντών του 2004). Πλουραλισμός, ναι ωραία... Και διεθνής πλουραλισμός... Πραγματικά αυτό είναι μια προοδευτική αντίληψη των πραγμάτων και οφείλουμε να ρωτήσουμε δίχως άλλο... Σε μια κοινωνία εκλογικευμένων διεθνών αγγέλων, ποιος κρατάει το μαχαίρι και το πηρούνι?

5) Power, within the international system, is diffuse and fluid.

Δεν λαμβάνουμε απάντηση. Πλουραλιστική κοινωνία, πλουραλιστική οικονομία, άρα και πλουραλιστική διασπορά της δύναμης. Φτάσαμε και στις αντιφάσεις λοιπόν.

Σε μια κοινωνία εκλογικευμένων ατομικών και συλλογικών φορέων (που μέσω των εκάστοτε πράξεων επιθυμούν μεγιστοποίηση των ιδίων οφελών) η δύναμη είναι διεσπαρμένη γενικά και αόριστα. Όταν όλοι οι άνθρωποι είχαν σφεντόνες κάποιος ανακάλυψε φεριππήν το μαχαίρι για να ισχυροποιηθεί έναντι των άλλων (εκλογικευμένη δράση). Η ίδια η εκλογικευμένη δράση δημιούργησε μια αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων και αυτή είναι και η ουσία της ανθρώπινης εξέλιξης. Πως είναι δυνατό η δύναμη να διαχέεται (diffuse) αφού η ίδια η φύση των εκλογικευμένων δράσεων οδηγεί σε πόλωση της δύναμης προς όφελος κάποιων. Στην πραγματικότητα η δύναμη είναι ρευστή γιατί μπορεί να κερδιθεί ή να χαθεί (συνήθως από κάποιον άλλο εξίσου ή νέο ανερχόμενα ισχυρό παράγοντα) αλλά diffuse δεν μπορεί να είναι όσο μεγαλώνουν οι ανισότητες μεταξυ αστικων τάξεων και μορφωτικών επιπέδων.

Πόσο μάλλον σε διεθνές επίπεδο με τον δυτικό κόσμο να στέλνει ότι παπαριά του είναι άχρηστη σαν ελεημοσύνη στον τρίτο κόσμο αλλά να μην θέλει καν να ακούσει το χάρισμα των χρεών για τα οποία φταίνε και οι ίδιες αποικιοκρατικές δυνάμεις και τα τοκογλυφικά (ε συγνώμη χρηματοπιστωτικά) ιδρύματα τους. Η δύναμη πάντως για να είναι diffuse και fluid στο θεωρητικό μοντέλο προφανώς δεν μπορεί να επιβληθεί δια της βίας, βάσει και των αρχών της ελευθερίας (όπως θα εκφράστηκε στο Αμερικάνικο Σύνταγμα του 1776 προφανώς) και της φιλελεύθερης οικονομίας....#


6) Liberal democratic states do not wage war upon one another (the doctrine of the democratic peace)
7) Military force is by no means the only, or the most effective, instrument of foreign policy.

Ακάκιε... Τον καφέ της παρηγοριάς θα ζήταγε ο Βέγγος εδώ

Τα συμπεράσματα δικά σας. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω τις δύο αυτές αρχές του νεο-φιλελευθερισμού που μοιάζουν με κακόγουστο ανέκδοτο βάσει των έως τώρα εκφραστών του...

Θα έχουμε και τρίτο μέρος...

And when the broken hearted people living in the world agree,
there will be an answer, let it be.
For though they may be parted there is still a chance that they will see,
there will be an answer. let it be..Let it be, let it be....
(John Lennon)

Νεο-Φιλελευθερισμός Part One

Προς τιμήν ενός τυπά με τον οποίο είχα την εκτενέστερη μπλογκoσυζήτηση της μέχρι τώρα πορείας μου, αποφάσισα να ασχοληθώ με το τι είναι ο νεο-φιλελευθερισμός.

Ναι αγαπητά μου παιδιά, σήμερα δεν έχει μπουτάκια και βυζάκια, ή ποιήματα που αυτές για τα οποία τα γράφαμε μας αντιμετώπιζαν σαν νούμερα. Βέβαια, καθότι δεν είμαι ειδικός, θα δανειστώ την βοήθεια του Κόλιν Χέι, καθηγητή στο τμήμα Διεθνών Σπουδών του πανεπιστημίου μου, και του βιβλίου του "Political Analysis: a critical introduction, 2002, Hampshire: Palgrave Macmillan".

Στο εισαγωγικό κεφάλαιο ο Χέι παρουσιάζει διάφορες πολιτικές θεωρίες καθώς και θεωρίες διεθνών σχέσεων, παραθέτωντας εκτενείς πίνακες με τα χαρακτηριστικά της κάθε προσέγγισης. Λόγω χώρου, εκθέτω τα στοιχεία μόνο του νεοφιλελευθερισμού, δίνωντας (εμ πως αλλιώς) την καυστική αλλά όχι κακοπροαίρετη κριτική μου. Θα κινηθούμε σε ένα κυνικό ύφος, έτη φωτός πίσω από το αντίστοιχο του Κόλιν Χέι.

Εισαγωγή

Το κακό όταν ξεκινάς μια έρευνα θεωριών πολιτικής οικονομίας είναι πόσα παρακλάδια συναντάς που για να τα καταλάβεις χρειάζεσαι 2-3 διδακτορικά. Ο κλασικός φιλελευθερισμός βάσει της wikipedia έχει 8 παρακλάδια, ένα εκ των οποίο και ο νεοφιλελευθερισμός. Και μετά λέμε για τα ΜΛ ΚΚΕ, ΛΜ ΚΚΕ, ΚΚΕ ΜΛ κ.ο.κ.

Πολύ γενικά, οι βασικές ιδέες του Φιλελευθερισμόυ και του Νεοφιλελευθερισμού σχετίζονται με τα κλασσικά έργα των Άνταμ Σμιθ και Τζον Στιούαρτ Μιλς, βρίσκουν απήχηση στο Κευνησιανό κράτος πρόνοιας του μεταπολεμικού δυτικού κόσμου και απηχούν κηρύγματα όπως ελευθερία, ανοιχτή (laissez-faire) οικονομία, και φιλελεύθερη δημοκρατία. Το σημείο στο οποίο ο νεοφιλελευθερισμός μεταλλάσεται σε συντηρητικό φιλελευθερισμό ή νεο-συντηρητισμό δεν θα με απασχολήσει εδώ.

Έτσι, ακόμα και αν φαινομενικά τούτη η συσχέτιση παρουσιάζει μεγάλη σημασία στην παρούσα εποχή εξαιτίας του ότι αυτές οι δύο ιδέες αντικατοπτρίζουν τα μεγάλα κόμματα στις προηγμένες χώρες (είτε ξεκάθαρα στις ΗΠΑ, είτε ενδόμυχα σε χώρες όπως η Γαλλία και η Αγγλία και η Ελλάδα – ω ναι – που οι σοσιαλιστές έρχονται όλο και πιο δεξιά), νιώθω την ανάγκη να μην εξετάσω την πολιτική και διεθνή διάσταση του νεο-φιλελευθερισμού ως την εναλλακτική διατύπωση του νεο-συντηρητισμού.

Αντιθέτως, θεωρώ πως αυτά όλα είναι ωραία για να γεμίζουν σελίδες βιβλίων και άρθρων. Τα προβλήματα σήμερα είναι τόσο απτά που τα άπειρα συνέδρια όπου διανοούμενοι κηρύττουν τις απόψεις τους είναι πηγές πνευματικής τροφής, τείνουν όμως να εντάσσονται στην κλάσσική ψευδοιντελιτζέντσια των σοφών. Τα κοινά του νεο-συντηρητισμού και του νεο-φιλελευθερισμού a fortiori είναι πολλά, και χωρίς να έχω πρόθεση να ισοπεδώσω το ένα ή το άλλο δεν θα σταθώ στις διαφορές τους.

Ως εκ τούτου, θα αντιμετωπίσω τον νεο-φιλελευθερισμό ως μια θεωρητικά πιο προοδευτική προσέγγιση στην πολιτική οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις όπως εμφανίστηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέχρι και τα τέλη του 20ου αιώνα. Δεν θα του χαριστώ όμως στα καθαρά αποικιοκρατικά αγκάθια που κουβαλάει είτε αυτά είναι κατάλοιπα του κλασικού φιλελευθερισμού είτε επιταγές της Αμερικανικής πολιτικοστρατιωτικοοικομικής επέκτασης, οι οποίες τον κάνουν τόσο δύσκολο να διαχωριστεί επί του παρόντος από τον νεο-συντηρητισμό.

Και αυτό στα μάτια κάποιου σαν εμένα που έχω διαβάσει 2-3 πράγματα αλλά δεν θα κάτσω να τραβήξω τις κοτσίδες μου για να δω αν στα σημεία εκφράζει κάτι πιο προοδευτικό. Και επίσης θα υιοθετήσω την θέση του Κόλιν Χέι αναφορικά με την ιστορική (και όχι απαραίτητα θεωρητική) συνέχεια στην σχέση ιδεαλισμού-νεοφιλελευθερισμού.

Οι όμορφες ουτοπικές γέφυρες, όμορφα καίγονται... Και μετά ξαναχτίζονται

Aims / Contributions of Neo-Liberalism:

1) To counter the state-centrism of realism and neo-realism and to reinsert economic dynamics into international relations.
2) To explore the possibilities for cooperation within the international systems.
3) To explore the implications of a more flexible and positive view of human nature.

Οι συγκεκριμένοι στόχοι του Νεο-φιλελευθερισμού είναι εξαγνισμένοι, όπως και κάθε πολιτικής θεωρίας που θέλει να σέβεται τον εαυτό της. Η αντιθεσή του με το συντηρητικότατο κινήματος του ιδεαλισμού που δεν οδήγησε και σε μεγάλα επιτεύγματα την ανθρωπότητα, πλην δύο παγκοσμίων πολέμων, είναι ουσιαστική εκ πρώτης όψεως αν και ο Χέι αντιμετωπίζει τον νεο-φιλελευθερισμό ως την συνέχεια του ιδεαλισμού. Ας μην μπλέκουμε όμως τα μπούτια μας τόσο νωρίς. Επι του παρόντος, οι εν λόγω στόχοι είναι συμβατοί με τις μεταπολεμικές αντιλήψεις, έστω και και αν γίναν πιο έντονες μετά την οικονομική κρίση του 1970 λόγω μιας σειράς οικονομικών φαινομένων που ξεφεύγουν του γνωστικού μου πεδίου για να καταπιαστώ μαζί τους επαρκώς.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η δυναμική της οικονομίας εις βάρος ενός δυσκίνητου κράτους, η διεθνής συνεργασία, και μια πιο θετική απεικόνιση του homo malakius ή economicus αποτυπώνουν πολύ φυσιολογικά τις ελπίδες για καλύτερες μέρες μετά την σφαγή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μια σημείωση μόνο... Η διατύπωση του νεοφιλελευθερισμού κατ’ εμέ υπό αυτές τις αγνές συνθήκες θα είχε νόημα μόνο δίχως την συνάντηση της Τεχεράνης και την Συμφωνία της Γιάλτας το 1945 αρκετά χρόνια πριν. Εκεί δηλαδή που υπογράφηκε η ύπαρξη πόλωσης για τουλάχιστον 40 χρόνια. Εκεί που τα επιτελεία της πόλωσης αποφάσισαν να χωρίσουν στρατιωτικά, οικονομικά, και τσεπο-ιδεολογικά τον πλανήτη. Το 1970, πέραν των οικονομικών καπιταλιστικών σχέσεων που θεωρούν ακόμα πιο επιτακτική της laissez faire νοοτροπίας και την ολική απόσυρση του κράτους, ο κόσμος ιδεολογικά περιμένει πότε θα αρχίσει η μαζική ανταλλαγή βομβών για να γλυτώσουμε. Κίσσινγκερ, πύραυλοι της Κούβας πιο πριν ή ακόμα και Κορέα, Βιετνάμ, γιατί όχι και η Ελλάδα, αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα πως οι ιδεολογίες δεν χτίζονται...

Οι ιδεολογίες επιβάλλονται.

Ο αντικεντρισμός, η διεθνής συνεργασία, και η πίστη στην ανθρώπινη λογική είναι ευφάνταστα και καθόλου κολάσιμα παραδείματα προοδευτικής σκέψης. Το πόσο μπορούν να επιτευχθούν με δεδομένο (κατ’εμέ) τον έμφυτο ανθρωπινό εθισμό στην δύναμη και τα πλούτη σε ατομικό ή και συλλογικό επίπεδο υπόκειται μάλλον σε φιλοσοφική ή και θρησκευτική ανάλυση. Εδώ θα περιοριστούμε στην κριτική μιας θεωρίας...

Η οποία καλώς ή κακώς ταυτίζεται με αυτή ρεαλιστών και μαρξιστών φιλοσόφων που δεν τα βάζουν a priori με τον νεο-φιλελευθερισμό αλλά με την λογική ότι ο Homo Economicus είναι απόλυτα εκλογικευμένος (rational) και όχι παρτάκιας και φιλάργυρος όπως εγώ τουλάχιστον τον αντιλαμβάνομαι... Ακόμα και ο Άνταμ Σμιθ το είχε διαγνώσει άλλωστε :-)

To be continued...

Ρίμπο

Δεν θα μπορούσα να μην αποτίσω φόρο τιμής σε αυτόν τον μάγο. Ίσως είναι λίγο υποκριτικό να το κάνω τώρα που φεύγει ώστε και η ομάδα με τις λαχανί φανέλες να έχει μια πιθανότητα να συναγωνιστεί τον αιώνιο στο πρωτάθλημα της συμφοράς. Όμως ο Ριβάλντο είναι ένας από αυτούς που πήγαν μπροστά το άθλημα.

Κυρίως γιατί ήρθε στο ποδοσφαιρικό Τιμπουκτού και έδωσε ότι είχε τιμώντας το παχυλό του συμβόλαιο. Είναι φυσικό όταν έχει συνηθίσει ένα σωρό λαμόγια να παίρνουν τα κερατά τους χωρίς να ξέρουν αν η μπάλλα έχει αέρα ή πανί να είσαι επιφυλακτικός για όλα. Ο Ριβάλντο όμως ήρθε, πορώθηκε με την νέα του ομάδα (όσο γραφικό και αν φαίνεται αυτό) και έβγαλε το παντεσπάνι του γουστάρωντας ότι έκανε. Ξέρω άπειρους ανθρώπους που θα θέλαν να κάνουν το ίδιο και δεν τα καταφέρνου.

Η ομάδα όμως που έφερε την νέα εποχή στο ποδοσφαιρικό στερέωμα με μαέστρο τον θωμά, τσιφλικά τον γιώργο το δεξί χέρι του προέδρου, και ένα σωρό μικρόβια με μαύρες φανέλες έδειξε το επιπεδό της. Τους συγχαίρω γιατί οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια στην επίτευξη του μεγαλύτερου ονείρου τους. Την επιτυχία μια εκτός έδρας νίκης. Που θα συμβεί με αντίπαλο την πρωταθλήτρια των Νήσων Φερόε στον πρώτο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λίγκ το 2012 ή 2015.

Ο Ριβάλντο έκλαψε, συγκινήθηκε και άλλα πολλά. Έχει 5 κουτσούβελα, 2 γυναίκες (η δεύτερη είναι φανερό πως ξιφούλκησε την πρώτη), σίγουρα κανά ασκέρι πίσω στην Βραζιλία ταλαίπωρων συγγενών που θα τον έχουν πάτερ φαμίλια. Έχει δει πολλά και από τη καλή και την ανάποδη. Και έχει κάνει λάθη. Αλλά ο καλλιτέχνης καθαγιάζεται κατά την ύστατη πτώση του. Ο Ζιντάν έγινε μύθος κουτουλωντας εκείνο το ρεμάλι, Ο Μπάτζιο χάνωντας ένα πέναλτι στον τελικό του 1994, ο Μαραντόνα παίζωντας και χάνωντας εναντίον της χώρας που τον έκανε πλούσιο και της μαφίας που θα τον ήθελε λίγο πιο του χεριού της.

Ο Ριβάλντο δεν είχε τέτοιες ακρότητες. Κάθε φορά όμως που ήταν ψιλονεκρός η ανάσταση ήταν εκεί γιατί ο ίδιος ήξερε ότι ήταν ζωντανός. Έφυγε από την Μπαρτσελόνα με το πιο γνωστό του ψαλίδι που έσωσε το γόητρο και την έξοδο στο Τσαμπιονς Λιγκ (photo). Στην Μίλαν πήρε ένα Τσάμπιονς Λιγκ και νομίζαμε πως ήρθε εδώ για να πάρει τίποτα πετροδόλλαρα όπως άλλοι συναδελφοί του κάνουν σε αγώνες μαϊμού επίδειξης στα αραβικά πρωταθλήματα.

Μας έκλεισε το στόμα και τώρα φεύγει...

Και σιγά μην ξανάρθει. Μας μένει ο εκάστοτε Κορδονούρης. Και αυτός μας αξίζει