Χαιρετισμός

Ο κολλητός μου ο Πέτρος φεύγει σε λίγες μέρες να υπηρετήσει την μητέρα (τρομάρα της) πατρίδα. Σίγουρα δεν πάει στο μέτωπο, όμως η ένταξη του στα ατρόμητα νιάτα της πατρίδας είναι ένα μεγάλο χτύπημα για μένα που χάνω το βασικό ψυχολογικό στηριγμά μου για ευσεβές χρονικό διάστημα. Τέλοσπάντων, η συγκινησιακή φόρτιση δεν είναι το φόρτε μου και ευτυχώς που έχει αποσυρθεί από το μπλογκ τελευταία οπότε μπορεί να αποφευχθεί ο διασυρμός. Απλά θα απευθύνω 5 χαιρετισμούς μέχρι την επόμενη φορά που θα τον ξαναδώ.

1. Σε ευχαριστώ που ανέχτηκες το μαρτύριο που ξεκίνησε στις 2 Σεπτέμβρη 2005. Έκανες ότι μπορούσες για να βοηθήσεις ψυχολογικά και τα όποια ξεσπασματά μου οφείλονται είτε σε απελπισία είτε σε εγωισμό. Κρατάω τα άνω των 100 e-mail που έχουμε ανταλλάξει και προσδοκώ να τα κάνω κάποτε λεύκωμα. Για να θυμάμαι όσα κέρδιζα, όσο έχανα. Στο παγκάκι μόνο εσύ θα μπορούσες να βρίσκεσαι...

2. Ο στρατός είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Και γιατί δεν έχω πάει ακόμα και γιατί σιχαίνομαι όσους το παίζουν ξύπνιοι, έχοντας πάει. Θεωρητικά είναι απάτη, πρακτικά φαίνεται να μην έχει οφέλη, αλλά με ανοικτούς ορίζοντες μπορείς να βρεις κάτι θετικό μέσα στην ομίχλη. Βάσει των αποψεών μου ίσως αυτό ακούγεται ευχολόγιο, αλλά τώρα προσπαθώ να δω τα πράγματα μέσω ενός αισιόδοξου και chill out ατόμου. Όπως εσύ.

3. Η Κου Που Ρου δεν έχει μέλλον ούτε φέτος στο Αγγλικό πρωτάθλημα. Θα έχεις εβδομαδιαία newsletter για τις εξελίξεις στην Τσαμπιονσιπ.

4. Όπου και να πας να παρατηρείς την φύση. Όχι σαν προσωρινός στρατιωτικός τουρίστας όμως. Αλλά σαν άνθρωπος που η μεταμοντέρνα αστική αλλοτρίωση δεν τον έχει ισοπεδώσει ακόμα. Σαν άνθρωπος που θέλει να καταλάβει τι είναι αυτό που τον περιβάλλει. Δεν θα γίνεις φυσιολάτρης αλλά θα συνηδειτοποιήσεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου.

5. Κάποτε θα γράψουμε ένα άρθρο μαζί και μετά θα γίνουμε εντελώς κόκκαλο...