Παθογένεια

Το πιο εύκολο πράγμα σε μια κοινωνία εντυπώσεων είναι οι ανέξοδες λιτανείες έκπληξης, σπαραγμού, ευαισθησίας και υποσχέσεων για ένα καλύτερο αύριο.

Αυτή είναι η τακτική όλων των ιεραρχικών τάξεων της Ελληνικής κοινωνίας. Από πλούσιους σε φτωχούς, από γραφειοκράτες σε θύματα της γραφειοκρατίας, από δημάρχους σε κλητήρες. Αυτό είναι το μεράκι του Νεοέλληνα. Η αλαζονική συμπεριφορά όταν τον παίρνει και η κωλοτούμπα - μασκαράτα όταν τα πράγματα ζορίζουν. Μέχρι την επόμενη φορά βοηθειά μας.

Όταν πλησίασαν οι Τούρκοι στα Ίμια το έπος του, 40 ξαναζούσε από τις στεντόριες κραυγές των Ελλήνων. Όταν το βραδάκι η διπλωματία είχε πάρει τα ... μου και οι απέναντι είχαν όρεξη να το χοντρύνουν όλοι τρώγαν τα νύχια τους. Όταν το πρωί είχαμε χάσει 2 στρατιώτες όλοι κάναν τσισάκια στα βρακάκια. Και παρότι όλοι προσεύχονταν από μέσα τους να την γλυτώσουμε, η (προκλητική αλλά ειλικρινής τελικά) ευχαριστία στους Αμερικάνους ξύπνησε τους δήθεν Κολοκοτρώνηδες. Οι οποίοι έσβησαν μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα, με το μνημόσυνο στις κηδείες των πεσόντων.

Εγκλήματα κατά μεταναστών, ξυλοδαρμοί, βιασμοί, ένα ανάλαφρο ορντέβρ στο κάτά τα άλλα πολιτικά άνοστο τηλεοπτικό ειδησεογραφικό δελτίο. Όταν έχεις συνειδητά μοιράσει την διακυβέρνηση σε 2 ριζικά διαφθαρμένες ηγεσίες (αποκαλώντας δημοκρατία το πολίτευμα αυτό) θέλεις να γεμίσεις με άλλά θεάματα τις ειδήσεις. Αν έχουν ένα κοινωνικό (άνωθεν παραδείγματα), αστυνομικό (δαιμονοποίηση των Εξαρχείων) ή και αιματοβαμμένο υπόβαθρο (σφαγή στο Ιράκ) τότε τα σουβλάκια και οι πίτσες συναγωνίζονται τους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ.

Όταν είσαι κωλοτούμπας είναι φυσικό να σαι κωλοτούμπας στα πάντα. Όταν πρώην υπουργός της σημερινής αντιπολίτευσης λέει πρόσφατα ότι εδώ και 3 χρόνια έχουμε καπιταλισμό (ενώ παλιότερα είχαμε ολοκληρωτικό κομμουνισμό μάλλον) ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και έχει I.Q έστω και 0.01 κάνει μια από τις εξής κινήσεις.

1. Του πετάς Γιαούρτια με πήλινα κεσεδάκια
2. Του παραθέτεις όλο το υβρεολόγιο του Αριστοφάνη
3. Ανακοινώνεις στην ομήγυρη ότι δεν ανέχεσαι τέτοιες παπαριές και φεύγεις.
4. Φέυγεις σιωπηλός, πας σπίτι, κάνεις ένα παγωμένο μπάνιο και υπόσχεσαι να αντιμετωπίσεις την μαλακία που βάραγες τόσο καιρό.

Καθώς ουδείς έκανε κάτι τέτοιο ούτε σε αυτό ούτε σε κανένα παρόμοιο ακροατήριο, εγώ θεωρώ ότι η χώρα μου είναι μια χώρα γελοίων σιχαμερών μικροβίων. Και θεωρώ ότι η έλλειψη πολιτικής συνείδησης αποτελεί δείκτη ευρύτερης προσωπικής ανυπαρξίας, Πολιτική δεν είναι αν τα γκάλοπ ανεβοκατεβάζουν στατιστικά. Πολιτική είναι να έχεις άποψη και ακόμα καλύτερα να ασχολείσαι (όσο πιο ενεργά) με τα κοινά, τα της πολιτείας.

Καθότι η πολιτική συνείδηση στην Ελλάδα είναι υπαρκτή μόνο σε πελατειακό επίπεδο είναι πολύ φυσικό το 90% των πολιτικών ασθενειών να οφείλονται εκεί. Δεν θεωρώ πως η Ελλάδα είναι η ντροπή της μοντέρνας (επίπλαστης) δημοκρατίας. Παρόμοια φαινόμενα εντοπίζονται και αλλού με μόνο πρόβλημα την ψευδεπίγραφη ενσωμάτωση μιας καθαρά τριτοκοσμικής χώρας στην Ευρώπη. Και αυτό σε επίπεδο οργανωτικών δομών, ατομικής συνείδησης και πιθανοτήτων μελλοντικής βελτίωσης.

Η Ελληνική μπλογκόσφαιρα δίνει ένα στίγμα. Ίσως γιατί αποτελείται από μεμονωμένες, άγνωστες μεταξύ τους μονάδες που θεωρητικά έχουν καλές προθέσεις. Λέω θεωρητικά γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο πως όλοι όσοι ανέβασαν ένα ποστ για την Αμαλία, για τον βασανισμό των κρατουμένων, για την Πάρνηθα δεν είναι a fortiori παναγίες. Αν ήταν, η χώρα δεν θα ήταν χωράφι όπως λέει ο Πανούσης. Μέσα στην παθογένεια της καθημερινότητας τέτοια γεγονότα μπορούν να αποτελέσουν και λανθάνουσες ευκαιρίες για ξεκαρδιστικό (πίσω από δακρύβρεχτο) χαβαλέ. Ίσως είμαι πολύ καχύποπτος αλλά έχω λόγους.

Η Ελληνική μπλογκόσφαιρα δείχνει καλές προθέσεις γιατί είναι χύμα και ασυντόνιστη. Αν οργανωθεί πιθανότατα να παρουσιάσει και άλλες γραικό-παθογένειες. Ίσως πάνω στην οργάνωση (που πρέπει να ξεκινήσει εκ του μηδενός) να θυμηθεί κάποιος ότι έχει να πιει έναν φραπέ. Ίσως όμως και όχι. Θεωρώ όμως πως σε μια χώρα πολιτικά νεκρή και κοινωνικά βουτηγμένη στα σκατά μια πρόταση μπορεί να έλθει από εκεί που δεν το περιμένει ουδείς.

Υ.Γ: Ξαναδιαβάζω το κείμενο και φοβάμαι πως αμπελοφιλοσοφώ. Διάβασα όμως ένα κείμενο που πραγματικά με έκανε να αισιοδοξώ στο μπλογκ τ0υ Μάνου Αντώναρου. Η Πάρνηθα θα ξανανιώσει, το ίδιο και ολόκληρος ο πλανήτης. Απλά πρέπει εμείς να την πουλέψουμε. Όσο το περιβάλλον προστατεύεται από τις Μάρκετινγκ προπαγάνδες τύπων όπως ο Αλ Γκορ όλα θα πάνε κατ ευχήν. Η ώρα που ο ανθρώπινος νταβατζής θα εξοριστεί από το (νοικιασμένο) σπίτι του δεν αργεί.

Και στην άλλη ζωή φιλόσοφοι, ιστορικοί, περιβαλλοντολόγοι, επιστήμονες της γενετικής, νευρολόγοι, κοινωνιολόγοι και άλλοι θα έχουμε άπλετο (και άπλυτο) χρόνο να συνυπογράψουμε ένα best seller μεγαλύτερο και από την Βίβλο.

Την Παθογένεια της Ανθρώπινης Μαλακίας

Θερμή παράκληση στον Karl Marx και τον Πλάτωνα να μου κάνουν την τιμή να γράψω το case study

"1828-2008: Μια Φορά Ραγιάς, Ραγιάς για Πάντα

-Η Επιτομή της Νεοελληνικής Μαλακίας"