Έθνος Παραπληγικών

Αναρωτιέται κανείς που πάνε και τα βρίσκουν...

Μια γενιά αριστερών αγωνιστών/ριών που κυνηγήθηκαν και βίωσαν την αίσθηση του να είσαι ανεπιθύμητος ως εκεί που δεν πάει έχουν δώσει την σκυτάλη σε ένα συνοθήλευμα κοπρολάγνων που αρνούνται (σκοπίμως και ιδιοτελώς κατ’ εμέ) να καταλάβουν που και σε ποιον αιώνα βρίσκονται.

Η ιδεολογία της αριστεράς έχει ένα βαθύ και πλούσιο θεωρητικό υπόβαθρο. Ένα υπόβαθρο που η προσφορά του είναι ανεκτίμητης αξίας γιατί στήριξε αγώνες, ανέδειξε συχνά φωτεινούς (αλλά και όχι τόσο φωτεινούς άλλες φορές) ηγέτες, και τελικά αποτέλεσε επί μακρώθεν το αντίπαλο δέος στην λαίλαπα της χρηματοοικονομικής υλιστικής αξιόλογησης της ζωής και στην σταδιακή απαξίωση κάθε κοινωνικής-περιβαλλοντικής αξίας..

Όμως το πολιτικό (και όχι το ιδεολογικό) παιχνίδι χάθηκε. Ήμουν πολύ μικρούλης και πολύ χαζούλης όταν πρωτοείδα εκείνη την σκατόφατσα τον Γιέλτσιν λίγο μετά την πτώση του σιδηρούν παραπετάσματος. Δεν μου φάνηκε τότε περίεργο ότι κάποιοι χαίρονταν και κάποιοι λυπόντουσαν. Το ίδιο συνέβη και την 11/09. Στα τελευτάια χρόνια της Αρκούδας ο κόσμος λοιμοκτονούσε. Όταν λοιμοκτονείς τα βιβλία και οι θεωρίες δεν σε χορταίνουν. Ειδικά μάλιστα όταν μαθαίνεις μέσω σημάτων μορς η ινδιάνικων καπνών (όπως σήμερα στην Κούβα) ότι στον υπόλοιπο κόσμο επικρατεί έστω και μια επίπλαστη μαζική ροή αγαθών.

Οι θεωρητικοί της Αριστεράς πέρασαν μεγάλο λούκι. Ακόμα και οι μετα-Μαρξιστές που αναγνώριζαν τα επίκτητα μειονεκτήματα του μοντέλου που είχε δοκιμαστεί δεν είχαν πολλές επιλογές. Σταδιακά και πάλι, συγγράματα νεο-Μαρξιστών όπως ο Γκράμσι επαναμελετήθηκαν ώστε να φέρουν μια νέα βάση στην σκέψη ώστε μετά το πολιτικό να μην χαθεί και το ιδεολογικό παιχνίδι. Οι θεωρητικοί αυτοί βάλαν νερό στο κρασί τους αλλά ταυτόχρονα με την ανάδειξη άλλων κινημάτων (για το περιβάλλον, για την ισότητα των γυναικών, για την φυλετική ισότητα) βρήκαν ισχυρούς συμμάχους, γίναν λιγότερο αρτηριοσκληρωτικοί και κατέχουν και πάλι σήμερα την μερίδα του λέοντος στα έστω και δημοσιοιδιωτικά πανεπιστήμια της Αγγλίας.

Το μοντέλο είναι πλέον γνωστό. Η ιδιοκτησία του κεφαλαίου δεν μπορεί να χτυπηθεί ριζικά. Η κινητοποίηση όμως δίαφορων ομάδων της κοινωνίας στα τεκταινόμενα και η διαφοροποίηση του ρυθμιστικού χαρακτήρα της κρατικής εξουσίας για την εξισσορόπηση της δύναμης του ιδιωτικού τομέα μπορεί να φέρουν λύσεις. Το πείραμα είναι στην αρχή και όσο οι ανισότητες μεγαλώνουν φαίνεται αποτυχημένο εκ της γενέσεως. Και ακόμα και οι θεωρητικοί πολλάκις το παραδέχονται.

Την ίδια ώρα όμως στο μικρό γαλατικό χ... Συγνώμη παρασύρθηκα.... Στο αθάνατο μπουρδέλο η Ελλάς από την μία τα λαμόγια και από την άλλη όσοι δεν έφαγαν ακόμα όσο θα ήθελαν δίνουν μάχη χαρακωμάτων σε πολιτικό, θεωρητικό, ιδεολογικό, ακόμα και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο.

Είναι οι αριστερές μασωνίες που αφού (σωστά) προσπαθούν να αποκαλύψουν την απάτη του κρυφού σχολειού θέλουν κατόπιν να μας πείσουν πως ο διαφωτισμός, Ευρωπαικός και Ελληνικός, έφερε μια αριστερή νοοτροπία στις εκάστοτε αστικές ή κατατρεγμένες τάξεις. Και πως η Εκκλησία φεριππήν είναι ο ίδιος ο Βελζεβούλ μεταμφιεσμένος. Είστε ξεκούμπωτες ρόμπες κύριοι... Το βιβλίο που δίνει το έναυσμα για τον Διαφωτισμό στην Μεγάλη Βρεττανία είναι ο πλούτος των Εθνών του Άνταμ Σμιθ που μόνο τον σοσιαλισμό δεν διακηρρύσει (σχετικό ποστ εδώ). Είστε ρόμπες γιατι στα απομνημονεύματων πολλών οπλαρχηγών που έχω την τιμή να διαβάζω εδώ και χρόνια πουθενά δεν αναφέρει ότι οι πούστηδες οι παπάδες ήταν σαμποτέρ της επανάστασης. Βεβαίως, δεν αναφέρεται επίσης αυτός ο γλοιώδης τραμπουκισμός ότι η επανάσταση ήταν θεόπνευστη. Αλλά το ράσο του αρχιεπισκόπου και το ράσο του Σταλινιστή είναι της ίδιας μπίχλας.

Και οι εθνοπατέρες να θέλουν να μας πείσουν για τα χερουβείμ και τα σεραφείμ που έδιωξαν τον τύραννο. Ούτε κουβέντα για τους 2 εμφυλίους στην επανάσταη, για τον εξοβελισμό του Υψηλάντη, για την δολοφονία του Οδυσσέα, για το ξεπούλημα του Καραισκάκη, για την καταδίκη του Γέρου του Μοριά, για το ξεπούλημα της Ελλάδας από Μαυροκορδάτους-Κωλλέτηδες (πως λέμε Νταλαραίους- Νικολοπουλαίους)

Η Ελλάδα έχει εκπνεύσει προ καιρού. Και οι μεν και οι δε είναι χούλιγκανκς του χειρίστου είδους. Δείτε πως συμπεριφέρονται ακόμα και έγκριτοι πανεπιστημιακοί είτε της μιας είτε της άλλης πλευράς σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις. Ή Ελλάδα βρίσκεται σε γαμημένο εμφύλιο από τα γενοφάσκια της. Και απλά τον κρύβει μέσα από και καλά ένδοξες στιγμές. Δείτε εδώ...

Περσικοί Πόλεμοι (490 – 479 π.χ) – Πελοππονησιακός Πόλεμος (431-404 π.χ).

Αυτοκρατορία Μεγάλου Αλεξάνδρου – Διαμελισμός από Σελευκίδες, Πτολεμαίους και άλλους αμέσως μετά τον θανατό του.

Βυζαντινή αυτοκρατορία (καλά εδώ γινόταν της μουρλής συνεχώς αλλά η αιματοβαμμένη εικονομαχία 762-843 μ.χ είναι τυπικό δείγμα Ελληνικής παραφροσύνης).

Επανάσταση του 21 (1821-1829) – 2 εμφύλιοι κατά την διαρκειά της, αν θυμάμαι καλά 1) 1823-1824, 2) 1825-1826.

Απελευθέρωση Μικράς Ασίας & Θράκης 1919-1920 (Συνθήκες Λονδίνου και Παρισιου) – Μικρασιατική Καταστροφή και παιχνίδι κουμπαρων μεταξύ βασιλικών-βενιζελικών, δίκη και εκτέλεση των έξι, εθνικός διχασμός 1922-1923

Έπος του 40 και αντίσταση επί κατοχής (1940-1945) – Εμφύλιος (1945-1949)

Πολυτεχνείο (1973) – Μεταπολιτευτικό (δημοκρατικό μέσω των media) μπουρδέλο

Και εις άλλα με υγεία εκεί στον τάφο που θάψαμε τα όνειρα και την συνειδησή μας επί γενιές...

Κάφτε το μνημείο του Αγνώστου στρατιώτη αφού σας ενοχλεί τόσο αριστερές μαριονέτες. Και χτίστε το μνημείο του αιώνιου μαλάκα...