Βαρύ Πεπόνι

Μάλλον βαριά πίτσα έπρεπε να είναι ο τίτλος αλλά δεν πειράζει.

Πέρα της προσωπικής μου διατριβής είμαι υποχρεωμένος να κάνω και κάποιες εργασίες ερευνητικών μαθημάτων ώστε να πάρω κάποια έξτρα μόρια. Στην εργασία της στατιστικής που κάνω τώρα έχω τα στοιχεία της απογραφής μιας συγκεκριμένης περιοχής της Αγγλίας και προσπαθώ να βρω και να ερμηνεύσω τους συσχετισμούς μεταξύ μεταβλητών όπως ανεργία, μη ιδιοκτησία αυτοκινήτου ή στέγης, οικογένειες που έχουν έναν γονέα και γενικά να βρω ποια εκ των 10 συνοικιών της εν λόγω περιοχής φαίνεται να παρουσιάζει τα πιο ανησυχητικα δεδομένα.

Αυτός ο τύπος εργασίας που δεν βασίζεται στην στείρα συλλογή και ερμηνεία άρθρων είναι σαφώς πιο ελκυστικός αλλά και πιο κοπιώδης. Τελοσπάντων, χθες έπεσα με τα μούτρα και με πήρε το βράδυ. Βαριόμουν να ετοιμάσω οτιδήποτε για φαί και παρήγγειλα μια πίτσα με ανανά (!) και ένα σκορδόψωμο. Βλέποντας και τα ρεπορτάζ του συνεδρίου στο Παρίσι για το κλίμα παγκοσμίως και έχοντας τον Ιορδανό συγκάτοικο να προφητεύει (!) ότι η αυριανή μέρα στο Μπέρμιγχαμ δεν θα ήταν και η πιο νορμάλ θεώρησα πως επήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Έπεσα για ύπνο γύρω στις 4.

Έλα όμως που ο ανανάς με ψιλόθέρισε. Ξυπνάω απότομα ενώ τα πουλιά κελαηδούσαν και τρέχω βουρ στο μπάνιο. Έμεινα κανά μισάωρο μέσα. Τόση διαύγεια πνευματική χρόνια είχα να ζήσω. Ανέλυσα κάθε θέμα που με έκαιγε, όσο στο παχύ έντερο οι αντιεξουσιαστές ανανάδες τα κάναν γυαλιά καρφιά με τους σκορδοψωμοματατζήδες (ονειρεμένη φρουτοπία).

Ο τύπος που κατέστρεψε τον ερωτά μου είναι κάτοικος μιας εκ των πιο χάι συνοικιών της suburbia της Αθήνας. Ξεκαθαρίζω ότι αυτό δεν αποτελεί κανενός είδους μομφή προς την κοπέλα. Αν πίστευα ότι έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο αυτός ο παράγοντας θα ήμουν τελείως μαλάκας να την σκέφτομαι, έστω και ολοένα λιγότερο πλέον. Ο τύπος μάλλον είναι προικισμένος γενικότερα (if you know what i mean) αλλά και αυτό δεν έχει να λέει. Σταματάω να ασχολούμαι με τα συν και τα πλην των άλλων. Ήρθε η ώρα να κάνω αυτοκριτική....

ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΧΑΛΑΝΕ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΩΝ... ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΔΕΙΠΝΟ (ΑΠΟ ΤΙΣ 6.00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ) ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 5.30. ΤΑ ΛΕΜΕ ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Part two: Στο πανεπιστήμιο δεν συνάντησα άτομο που να έδειξε να απασχολείται από τα γεγονότα στην ευρύτερη περιοχή του Edgbaston. Δεν εκπλήσσομαι βέβαια. Κάποια θέματα θεωρούνται ταμπού για συζήτηση. Και μην θίξεις επίσημα τις ΗΠΑ. Υπάρχει πνευματικό άσυλο εντός του campus. Δεν γαμιούνται οι μαλάκες...

Πήγαμε για δείπνο σε ένα κινέζικο εστιατόριο μεσαίας προς ψηλής κατηγορίας. Και όπως κάθομαι και κοιτάω να βρω κανά καλό κρασί σχετικά φτηνό ακούω τις παραγγελίες των ποτών....

Αγγλίδα: Coke no ice,
Πακιστανοαγγλίδα χορτοφάγος (Α ρε ταλιμπάν...): Coke no ice,
Αμερικανίδα: Coke with ice (μιλάμε για μεγάλη πρόοδο),
Άγγλος: Coke with ice,
Αραβοαφρικάνος: Do you have fresh juice (somebody shoot me)... it doesnt matter, coce no ice...

Ούτε μπύρα δεν πήρε ένας από αυτούς έτσι για να σπάσει την μονοτονία... Τι να πεις με αυτά τα άτομα. Είναι ωραίοι. Είναι σχετικά κουλ. Σίγουρα το διδακτορικό έχει πολτοποιήσει άλλες διαστάσεις της ζωής του. Αλλά δεν είναι στην ηλικία μου οι περισσότεροι. Να είσαι 30-4ο και στο εστιατόριο coke και χωρίς πάγο πάει πολύ. Η συζήτηση ήταν άκρως βαρετή. Το ότι 8 άτομα συνελήφθησαν ως τρομοκράτες κανά 2 χιλίομετρα από το πανεπιστήμιο δεν απασχόλησε κανέναν. Ψιλά γράμματα. Το όραμα του πανεπιστημίου και το μέλλον της σχολής μας απασχόλησαν σε κάποιο βαθμό. Σίγουρα είναι καλύτερα από το να έχεις το χάος της Αθήνας. Αλλά διάολε πηγαίνωντας έξω αναζητάς μια άλλη επαφή με τον συνομιλητή σου.

Πήρα την αγγλίδα και πήγαμε για μια μπύρα σε μια ψιλοβρωμερή παμπ μετά. Είναι πολύ γλυκιά και ήσυχη κοπέλα. Ευτυχώς είναι με άλλον και δεν την σκέφτηκα ποτέ διαφορετικά. Ναι θα πει κάποιος αυτό θα σε εμπόδιζε. Η άλλη είναι εδώ και 13.5 μήνες αγκαζέ και εσύ στον κόσμο σου.

Ναι ρε στον κόσμο μου.... Γιατί ο κόσμος μου είχε χρώμα επειδή την σκεφτόμουν. Γιατί ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω τα πάντα για χάρη της. Πωπω ρε μεγάλε δακρύσαμε ...

(Αυτός ο εσωτερικός διάλογος αποτυπώνει το μέγεθος της παράνοιας, νομίζω)

Και όμως οι ανανάδες μου δείξαν την αντικειμενική πραγματικότητα. Η εν λόγω κοπέλα είναι όμορφη, πολύ όμορφη. Πως είμαι εγώ εμφανισιακά... Ε κάπως προς το ακριβώς αντίθετο.

Αυτό ούτε στιγμή δεν με εμπόδισε να παίξω μπάλλα. Αλλά υπάρχουν και άλλα κενά. Γενικά είμαι ψιλοκαλλιεργημένος. Αν η ξεφτυλισμένη η Δρούζα έκανε την εκπομπή για τον καρκίνο όσο ο πατέρας μου ψυχοραγούσε δεν θα έτρεφα φρούδες ελπίδες. Αλλά θα γέμιζα με ακόμα περίσσοτερη όργη από όση νιώθω τώρα... Γιατί όμως?

Γιατί δεν είμαι ήρεμος. Γιατί η παράνοια που κυκλοφορεί άπλετη εκεί έξω μου τρυπάει τον εγκέφαλο. Και όσο καλλιεργημένος και αν εισαι αν η οργή θολώνει την σκέψη είτε στα σοβαρά είτε στα ασήμαντα τότε οι άλλοι δεν σε παίρνουν στα σοβαρά. Στην προσπαθειά μου να την κερδίσω έβγαλα όλα τα χαρτιά στην φόρα. Ξέχασα πως τα μισά από αυτά θα με έκαιγαν.

Γιατί το παιχνίδι θέλει και βουντού. Όχι μόνο να προσέχεις τις αρνητικές εξάρσεις σου. Αλλά και να φυλάς τα καλά χαρτιά σου ώστε η άλλη (αν την ενδιαφέρεις έστω και λίγο) να ερεθίζεται από το στοιχείο της καινούριας έκπληξης. Σκατά... Απλός θνητός είμαι. Δεν είμαι ο στρατηγός Αιζενχάουερ...

Δεν την ενδιέφερα ποτέ ούτε μια στάλα. Και δεν παραθέτω τα στοιχεία που το αποδεικνύουν γιατί ντρέπομαι για τις μπλογκομούτζες που θα μαζέψω. Το μόνο γαμημένο στοιχείο που αφέθηκε ως παρακαταθήκη είναι ότι επειδή την συγκίνησε το πάθος και η προσπαθειά μου θέλησε να με απελευθερώσει από τα δεσμά μου για να μην χάσω το δρόμο μου και να μην πάει πίσω το διδακτορικό.... ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ...

ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕ ...

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ...

ΚΑΙ ΤΟ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ....

ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ ΚΟΠΕΛΙΑ ΝΑ ΠΗΔΗΞΩ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ...

ΘΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ...

Το θέμα είναι μήπως έχει δίκιο... Δεν μπορώ είτε τώρα είτε σε εύλογο χρονικό διάστημα να της χαρίσω το lifestyle που της προσφέρει ο άλλος. Και επαναλαμβάνω δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Όμως όταν χάνεις και στα σημεία και στο γενικό παιχνίδι όλα σου φταίνε. Φοβάμαι πως ακόμα και εγώ να μουνα στην θέση της τον άλλο θα διάλεγα. Για ένα καλύτερο παρόν. Και όχι για ένα αβέβαιο μέλλον.

Δεν τελειώσαμε... Όποιος βρει το κουράγιο να διαβάσει ως εδώ κερδίζει την .... αμέριστη συμπαθειά μου... To be continued...