Η αναγνώριση της ανυπαρξίας μας αποτελεί βασική προϋπόθεση για την εξημέρωση της ματαιοδοξίας αλλά και κάθε άλλης μορφης προσωπικής μακαριότητας που μας σημαδεύει κάθε μέρα. Αυτό δεν σημαίνει πως αγνοούμε τον εαυτό μας. Έτσι και αλλιώς, σε ένα κόσμο ατομιστικά ωφελιμιστικό ένα τέτοιο μήνυμα θα ισοδυναμούσε με πορεία σε βαθιά ομίχλη. Αντίθετα, αυτοπροστατευόμαστε και απέναντι στις ερινύες που τόσο εύκολα εμφανίζονται από το πουθενά και απέναντι στις πιθανές ατυχίες που μας χτυπάνε.
Χάνοντας χρόνο, φαιά ουσία, ακόμα και κάποιους ελάχιστους υλικούς πόρους για έναν ατελέσφορο έρωτα, κατέληξα πως όταν αναρωτιόμουν γιατί θέοι και άνθρωποι δεν συμμαχούν για την επίτευξη του ονείρου μου ήμουν τουλάχιστον γραφικός. Όχι γιατί εθελοτυφλούσα μπροστά σε τόσα άλλα προβλήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα τόσο σε μακροοικονομικό όσο και σε μικροοικονομικό επίπεδο και που απλά δεν συγκρίνονται με το δικό μου. Προσδοκώντας όμως στο ενδιαφέρον, την κατανόηση ή ακομα και την ουσιαστική συμπαράσταση τρίτων, ξέχασα ότι το πρόβλημα είναι μόνο δικό μου. Θεώρησα πως κάτι θα φεγγαρόλουζε τις αγνές (επιμένω) προθέσεις μου χαριζοντάς από ιερότητα ως οικουμενικότητα στο ονειρό μου.
Πλανιόμουν πλάνην οικτρά. Αναμειγνύοντας ψυχολογικά κάθε άτομο που τύχαινε να μου μιλάει, ναι μεν εξωτερίκευα την λύσσα μου και εκτωνονόμουν αλλά έχανα την ουσία. Όταν στηρίζεσαι στους τρίτους αποδέχεσαι ότι είσαι ενεργό μέλος μιας κοινωνίας που μπορεί να σε στηρίξει και να την στηρίξεις. Όμως, καλώς ή κακώς, κάτι τέτοιο απέχει παρασάγγας από την προσωπική μου ερμηνεία για την ζωή. Μέχρι τώρα σπάνια κοίταγα πίσω. Έβαζα το κεφάλι κάτω και βουρ για τον εκάστοτε στόχο. Στην πραγματική στραβή όμως κόλλησα τόσο που άρχισα να ψάχνω στηρίγματα. Ουδείς μπορεί να μας πείσει ότι πριν κοιτάξει ο Ορφέας πίσω η Ευρυδίκη τον ακολουθούσε με την άδεια του Πλούτωνα. Και τα δράματα βασίζονται κυρίως στην τραγική ειρωνεία.
Η αναγνώριση της ανυπαρξίας είναι και ένα στοιχείο που σε κρατάει σε εγρήγορση. Όχι για να φτάσεις στην ύπαρξη έτσι όπως παρουσιάζεται στους φιλικούς κύκλους, στην τηλεόραση, στο σύγχρονο lifestyle. Αλλά γιατί όταν κοιτάς ψηλά μια αλήθεια υπάρχει μόνο και ούτε τα χρήματα και τα αγαθά όλου του κόσμου δεν μπορούν να την εξαγοράσουν.
"Καλλιτέχνης θα πει όλα όσα δεν είσαι και όλα όσα μιμείσαι"
(Νότης Σφακιανάκης)
Για μια μεγάλη περίοδο ξέχασα να αναλύσω τι δεν είμαι αλλά πάνω απ' όλα καταδέχθηκα να μιμούμαι τους βάρβαρους. Προσδοκώ να μην επαναλάβω το ίδιο λάθος στο μέλλον.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Δηλαδη καποιους που ερωτευεται μιμειται τους βαρβαρους;Και γιατι να ειναι τοσο τραγικο να ερωτευεσαι και να σπας τα μουτρα σου;Γιατι δηλαδη αυτη η δραματικη και απολογητικη περιγραφη για κατι τοσο συνηθισμενο οσο η ιδια η Ζωη;Και γιατι παντα να μιλαμε για καποιους αοριστους γαμημενους στοχους αφου εχουμε σπασει τα μουτρα μας και δεν αντιμετωπιζουμε την εμπειρια μας -με χιουμορ- σαν ενα ακομα πετραδακι που προσθεσαμε στον σακο μας;
Μηπως πρεπει να κανεις ενα ροκ συγκροτημα :D ;
Μάλλον δεν ήμουν σαφής:
Καλλιτέχνης δεν είμαι. Ή μπορεί και να είμαι σε κάτι και να μην το ξέρω ή και να μην το ξέρετε. Ο στίχος έχει σχέση με την διάρκεια των εκάστοτε προσπαθειών σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μια διάρκεια που δεν συμβιβάζεται ούτε με προσωρινές επιτυχίες ούτε με επώδυνες ήττες. Η προσωπική μου διάρκεια αλλά και άντιληψη των πραγμάτων λαβώθηκαν σοβαρά κατά το 2006. Και αυτό μπορεί να είναι ωφέλιμο ως ένα βαθμό (καθώς ποτέ μην λες ποτέ) πλην όμως δεν γουστάρω τις απότομες μεταστροφές άνω των 45-60 μοιρών.
Ροκ συγκρότημα δεν παίζει. Μαύρο μπινελικωμένο ράπ είναι αυτό που με εκφράζει, άσχετα αν άντλώ ήχους από ένα ευρύτερο φάσμα. Τα πετραδάκια στους σάκους των εμπειριών είναι ωραία περιγραφή και το απολογητικό ύφος ίσως είναι μίζερο αλλά ο καθένας προσδίδει στις εμπειρίες του μια προσωπική διάσταση.
Και αυτή η διάσταση που σε μένα μπορεί να φαίνεται κυρίαρχη μπορεί κάποιον άλλον να μην τον αγγίζει η και το αντίστροφο. Το να σπας τα μούτρα σου συνειδητά δίχως να αναλύεις τι κάνεις μπορεί να κρύβειπέραν του στοιχείου της παρόρμησης και άλλα κουσούρια.
Και όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά...
Να μην παραλείψω επίσης ότι και το επίπεδο καψίματος διαφέρει και από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά και από εμπειρία σε εμπειρία. Και δεν χρειάζεται να επαναλάβω το πόσο κάηκα και κυρίως κάτά τη διάρκεια τι ειδικών συνθηκών πραγματοποιήθηκε το κάψιμο αυτό...
Μην υποτιμάτε τα καψίματα.
Μην πυροβολείτε τους καμμένους
Post a Comment