Sunday, July 30, 2006

Κηδεία Στην Κανά

Όταν ο Ιησούς έκανε το νερό κρασί στον γάμο της Κανά μαλλόν θα σκεφτόταν ότι από κει και πέρα όλες οι τοποθεσίες που επρόκειτο να περάσει θα ήταν καταραμένες και όχι ευλογημένες για πολύ καιρό.

Κανά, Γεσθημανή, Ναζαρέτ, Γαλιλαία... Πόσοι ακόμα θα πεθάνουν στους δρόμους της αγάπης?

Πόσο ακόμα θα υπάρχει πόνος????

Για πάντα...

Και τώρα Χριστέ πάρε 57 (ακόμα) ψυχές (ψιλοπράγματα) στον ουρανό και ειδικά αυτό το κοριτσάκι που γεννήθηκε για να πεθάνει (5 ώρες πριν τον βομβαρδισμό)...

Και συνέχισε να ευλογείς τους εκάστοτε επιούσιους λαούς. Είτε εκφράζουν τον ναζισμό, είτε το αμερικάνικο όνειρο, είτε την περιτομή.

Σε ευχαριστούμε

Monday, July 24, 2006

Kramer Vs Kramer

It is incredible the way events have evolved since the first day of this unilateral assault. I call it unilateral not because Israelis do not have victims (of course they have) but because there is not any kind resistance from the official authorities of Lebanor or Lebanese people. I can not resist to quote a comment from the BBC News website that i read a few days ago which reckons that the answer of Israel to the kidnapping of its soldiers was to kidnapp a whole nation. Simultaneously, other accuse Hezbollah of craveness because they use to hide themselves in areas where civilians are living.

Both these comments seem to me too provocative regarding both sides and prove why people from western countries do not have something smart to say. Firstly, i can imagine how the public opinion would react in any "civilized" European country in the case two of their soldiers had been kidnapped. Nationalism is a very sensitive issue in many areas and i admit that the level of political tension would be very high even in Greece, like so many times in the recent past in small or medium scale conflicts with Turkey. Likewise, when you are under attack you are trying to survive and we can only blame Israel for killing civilians... If they are not able to eliminate Hezbollah otherwise then they not should start bombing....

Of c0urse, my simplistic analysis does not provide any new evidence but i think it is time to face the truth. After more than 1000 years of conflict between Islamic and Christian nations, paths of long-term peace have to be discovered. It sounds romantic or even naive but we are very close to the edge. I have some thoughts regarding the fields where mutual compromises have to take place but i still develop my ideas. I will return soon but i would appreciate any preliminary thoughts by you... The last thing we are looking for are cheap bargain deals that will not bring any sincere efforts. Both sides need to respond to various challengess but in the end of the day i believe that the problem is not around different religious perspectives

Friday, July 21, 2006

Vicious Circle

"The first signs of trouble are perceived, it is easy to find a solution; but if one lets trouble develop, the medicine will be too late, because the malady will have become incurable. And what physicians say about consumpive diseases is also true of this matter, namely, that at the beginnning of the illness, it is easy to treat but difficult to diagnose but, if it has not been diagnosed and treated at an early stage, as time passes it becomes easy to diagnose but difficult to treat... if one recognises political problems early ... they may be resolved quickly, but if they are not recognised, and left to develop so that everyone recognises them, there is no longer any remedy."

Skinner, Q., and Price, R, (1988:11), Macchiavelli: The Prince, Cambridge: Cambridge University Press

After almost 10 days of such a massacre and we are still in a position where nobody knows who to blame and for what reason exactly... So many different powerfull or less powerfull national and international actors but not a brave decision to be taken.

It is not only sad. It becomes really outrageous when you realize that the books of history and their lessons exist only for an academic/intellectual consumption without any real interest f0r the discovery and identification of solutions. Ideologies, religions, economic interests (probably above all) dominate the agenda leaving behind death, pain and a ring of hate that will spiral again and again till the end.

The are some things we can n0t ignore. A whole country has been destroyed. And the problems is that the conflicting sides in this case contemplate Lebanon as a quasi neutral area where they can exercice their weapons and settle their differences. Inevitably, one part of the population has decided to support the "resistance" but the great majority has learnt from the past and does not want to jack around when the reconstruction of Lebanon had been started since the last year.

Unoftunately, the national community does not care... Or to be more explicit, it cares only when the stakes are so high for their geopolitical or economic interests that any hesitation can raise the c0sts. As a matter of fact, this is the case 0f contemporary history both before and after the end 0f the C0ld War. Of course, with different arguments and practices every time but the point is the same. In the meantime, the role of UN is always an all time classic joke. They speak loudly when they seek to manoeuvre certain plans but when public opinion really needs to hear a humanitarian and substantial message they remain absolutely indifferent.

I mentioned public opinion and i suddenly remembered our own burdens. I realize very well that nowadays people do not have the time or the patience to concentrate and examine what is going on around them. But for how l0ng people mainly in the western countries will watch people dying in TV and continuing their lives afterwards caring only f0r the interests of their micro-environment.

What nobody understands today is that bad moments exist for all of us. And if we want some0ne to take care of us when we feel weak and helpless then it is at least our duty to think more seriously when other people suffer, and the so close case of Lebanon (and Middle East generally) is such an illustrative example.

However, my personal experience tells me that only when the pain knocks our own door we become sensitive. And as Machiavelli would mention... Then it is too late

Tuesday, July 18, 2006

Δυτικός Πολιτισμός - Part 1

Το μπλογκ θα αποκτήσει για λίγο καιρό έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Απορρώντας για το γεγονός ότι άλλες φυλές αυτού του πλανήτη εμφανίζονται διστακτικές ή ακόμα και εχθρικές στην προοπτική να υιοθετήσουν το δυτικό (αμερικανικό) μοντέλο ζωής, θεωρώ πως έχουμε καθήκον να τους μεταλαμπαδεύσουμε την γνώση για τα οφέλη ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Καθώς ένα ποστ δεν είναι δυνατό να καλύψει τον πλούτο παραδειγμάτων πιστεύω να υπάρξουν και περαιτέρω εμπλουτισμοί...

Αναμφισβήτητα, ο σύγχρονος άνθρωπος (και βασικά ο άνθρωπος της πόλης - homus urbanus) ναι μεν έχασε την επαφή του με την φύση, πλην όμως ενσωματώθηκε σέ ένα αστικό μοντέλο ζωής που πλέον παρέχει ένα αποδεκτό βιωτικό επίπεδο για την μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων. Έτσι, παρά το γεγονός ότι ακόμα αξιοσημείωτα νούμερα κατοίκων σε πολλές δυτικές πόλεις μαστίζονται από την φτώχεια και τα παραγωγά της, ο μεσοαστός αισθάνεται (κούνια που τον κούναγε) ότι έχει δικαίωμα στο όνειρο το οποίο μεταφράζεται κυρίως με αυτοκίνητα, εξοχικά (αν είναι αυθαίρετα σε πρώην δασική έκταση super), ρούχα και γενικά το περιβόητο Post-modern lifestyle που αφορά τόσο την παραγωγή όσο και την κατανάλωση.

Για το γεγονός ότι οι λαϊκές μάζες (πλην όσων δεν έχουν να φάνε) έχουν κάνει συνείδηση τους αυτή την Πύρρειο νίκη, πασίγνωστοι σύγχρονοι μελετητές όπως ο Γκράμσι (μέσα από τις Ιταλικές φυλακές το 1926) και ο Μισέλ Φουκό έχουν σκιτσάρει το βασικό πλέγμα αυτών των διαδικασιών. Στεκόμενοι στον Γκράμσι αντιλαμβανόμαστε πως η βία των περασμένων αιώνων και η ιδεολογία που την στήριζε (Ναζισμός - Αποικιοκρατική ανωτερότητα πάνω στους Μάο Μάο ιθαγενείς - Εθνικισμός) δεν είναι πλέον δύνατη και λόγω της κοινωνικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης και φυσικά λόγω της οικονομικής ανάπτυξης.

Η Ιδεολογία έχει αντικατασταθεί από την Ηγεμονία που δεν επιβάλλεται με την βία αλλά με την πλύση του εγκεφάλου και οι εταιρείες που στηρίζουν τον καπιταλισμό (προπάντων οι πολυεθνικές) ξέρουν πολύ καλά το παιχνίδι αυτό. Με την αμέριστη συμπαράσταση φυσικά των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε περισσότερο για τους 2 όρους που έχουν αρχαιολληνικές ρίζες ή για την Μακιαβελική ερμηνεία του ηγεμόνα όμως τώρα θα επιστρέψουμε από κει που ξεκινήσαμε.

Οι Βάρβαροι (έτσι θα ονομάζουμε όσους δεν απορροφούν με δόξα και χαρά την δυτική ευδαιμονία) μπορεί να έχουν άλλου τύπου ηγεμονίες (Κινέζικος και καλά κομμουνισμός) ή ακόμα και ιδεολογίες (Μουσουλμανικός Φονταμενταλισμός) αλλά γενικά είναι καλό να τους πείσουμε (εμείς οι προχωρημένοι) ότι η δική μας ψευδαίσθηση είναι καλύτερη. Και πως να μην είναι όταν η λέξη δημοκρατία ρητορικά υφίσταται ακόμα, όταν η ζωή είναι συνυφασμένη με την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών που κάποιοι παράγουν αλλά μόνο λίγοι πλουτίζουν (υπερβολικά) από την κυκλοφορία τους.

Το σημερινό παράδειγμα έρχεται από την Ολλανδία... Η Κλινική (!!!) Συμβούλων Smith & Jones θεραπεύει εθισμένα άτομα. Πέρα όμως των κλασικών παθήσεων το τμήμα Research & Development (ωραίοι αυτοί οι παγκόσμιοι όροι) κατάλαβε ότι υπάρχει και ένα νέο επιχειρηματικό πεδίο που δεν πρέπει να μείνει ανεκμεττάλευτο. Τμήμα αποτοξίνωσης από το παίξιμο ηλεκτρονικών παιχνιδιών... Ένας τυπάκος μάλιστα εξομολογείται την προσωπική του εμπειρία.

Ελπίζω να σκεφτεί κάποιος και άλλα πρωτότυπα παραδείγματα. Δεν μας ενδιαφέρουν κλασικά στοιχεία όπως χρήση ναρκωτικών, αλκοολισμό, εγκληματικότητα, σεξουαλική εκμετάλλευση (εκτός και αν η αποικία του ανατολικού μπλοκ π.χ στην Ελλάδα δεν υπάγεται σε αυτή την κατηγορία) γιατί αυτά είναι τετριμμένα και οι τριτοκοσμικοί λαοί δεν πείθονται εύκολα...

Θυμηθείτε... Θέλουμε να τους δείξουμε τον καλυτερό μας εαυτό...

Monday, July 17, 2006

Άλλο Ιδρυτής και άλλο Θεμελιωτής

Όταν πριν ακριβώς 216 χρόνια, στις 17 Ιουλίου του 1790, ο Άνταμ Σμιθ αποχαιρετούσε τον μάταιο τούτο κόσμο, λογικά δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόση επιρροή θα είχε το ονομά του στις μελλοντικές συζητήσεις για την παγκόσμια ιστορία και εξέλιξη.

Πάντα οι πρωτοπόροι κουβαλάνε μια ευλογία ή μια κατάρα, όπως το πάρει ο καθένας. Και καθότι στην συνέχεια ερευνητές, πολιτικοί, αναλυτές και άλλα φρούτα του πνευματικού στοιχείου τους αλλάζουν τα φώτα, ποτέ δεν μπορούν να ησυχάσουν. O Μαρξ λόγου χάρη μπορεί να είναι ένας σύγχρονος Σίσσυφος στον άλλο κόσμο.

Μην ξεφεύγουμε όμως. Ο Άνταμ Σμιθ δημιούργησε τον "Πλούτο των Εθνών" (1776) σε μία εποχή που η Σκωτία και ολόκληρη η Βρεττανία βίωνε την ολοκλήρωση της πρώτης περιόδου της Βιομηχανικής Επανάστασης, παράλληλα με τον γενικότερο Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Όμως πως ένα βιβλίο που πραγματεύεται τον φιλελευθερισμό και την άνθηση του εμπορίου, με ότι αυτό συνεπάγεται, μπορεί να συμβαδίσει με τις γενικότερες ιδέες του Διαφωτισμού. Εδώ θα δωθεί μια ελαφρά απλοϊκή εξήγηση, αποστασιοποιημενη από οικονομικές θεωρίες, για να βάλουμε κάποια πράγματα στην θέση τους.

Καταρχάς στα 1776 η Βιομηχανική Επανάσταση δεν έχει καμία σχέση με τις εικόνες των μαζικών εργοστασίων, των ετοιμοθάνατων εργατών και του Λονδίνου του Καρόλου Ντίκενς που χαρακτηρίζει τον αμέσως επόμενο αιώνα. Σαν τον τυπά που έχει περάσει το στάδιο του φλερτ και περνάει μια χαρά, ο Άνταμ Σμιθ ζει σε ένα περιβάλλον αρκετά χαρωπό και σε μια περίοδο δημιουργική, σκεπτόμενη και ανατρεπτική. Ο "Πλούτος" εκφράζει όχι μόνο μια οικονομική θεωρία αλλά και μια ελπίδα ότι το πρώιμο φαινόμενο που αντικρύζει ο Σμιθ μπορεί να εξελιχθεί σε μια διαχρονική και βιώσιμη λειτουργία.

Το πρόβλημα σε σχέση με τον διάσημο οικονομολόγο δεν ξεκινάει από το γεγονός ότι η ιστορία δεν εξελίχτηκε όπως την είχε οραματιστεί... Ξεκινάει από το γεγονός ότι όσοι αναφέρονται σήμερα σε αυτόν αποκρύπτουν μια βασική πτυχή. Ο Άνταμ Σμιθ δεν ήταν ένας ρομαντικός καπιταλιστής... Ήταν ένας ισσοροπημένος θεωρητικός που απλά είναι ευρέως γνωστή μόνο μία πλευρά του...

Εκτός του "Πλούτου", ο Σμιθ έγραψε 2 εκδόσεις των "Ηθικών Αισθημάτων" μία πριν (1759) και μία μετά τον "Πλούτο". Σε πολύ γενικές γραμμές, παρά την πεποίθηση ότι το αόρατο χέρι του οικονομικού συστήματος μπορεί να οδηγήσει σε εκλογικευμένες αποφάσεις μεταξύ των διαφόρων παραγόντων, τα "Ηθικά" θεωρούν ότι καθαρά κοινωνιολογικά οι άνθρωποι είναι φύσην εγωιστές, άπληστοι και γενικά κοιτάνε την πάρτη τους....

Αυτοί που σήμερα μιλάνε για τον Άνταμ Σμιθ, του έχουν κολλήσει μια ταμπέλα βασιζόμενη στην οικονομική πλευρά της θεωρίας του, και αφήνοντας στην άκρη τους προβληματισμούς του, την πεποιθησή του ότι το καθαρά ιδεατό οικονομικό σύστημα μπόρει να γίνει έρμαιο της ανθρώπινης φύση. Άλλωστε, the care of the universal happiness of all rational and sensible beings, is the business of God and not of man (Σμιθ, 1759).

Επομένως, το σύστημα που προτείνει είναι περιγραφικό μη ρεαλιστικό και καλά θα κάνετε να μειώσετε τις παραμέτρους που το αποσυντονίζουν ώστε να έχετα καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά επειδή μόνο ο θεός θα μπορούσε να κουμαντάρει μαεστρικά παράγοντες όπως τις κοινωνικές ανισότητες, τους πόρους παραγωγής, το φυσικό περιβάλλον, κλπ, ο άνθρωπος είναι ανέφικτο να πετύχει αυτό το στόχο. Μπορεί μόνο να τον προσεγγίζει. Ετσι, Το αόρατο χέρι θα μπορούσε να είναι μια υπερανθρώπινη αλληγορία του Νίτσε αλλά ο Σμιθ δεν τον πρόλαβε, οπότε είναι μάλλον σκέτη αλληγορία.

Οι πραγματικοί θεωρητικοί του καπιταλισμού, ή σκληροπυρηνικοί, μπορούν να αναζητηθούν στους επόμενους αιώνες, από τον Ρικάρντο μέχρι τον Κέινς, τον Φρίντριχ Χάγεκ (καμία σχέση με την Σάλμα Χάγεκ - που έχει βραβευθεί και με νόμπελ και με άπειρα μετάλλια βραταννικών και αμερικάνικων πανεπιστημίων για το γεγονός ότι παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως την εφαρμογή των φυσικών κανόνων στην οικονομία - χωρίς κοινωνικές προεκτάσεις δηλαδή) και τους ακολουθητές τους... Οι οποίοι είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για την ανισότητα που επικρατεί σήμερα.

Και τελικά το μόνο που μένει είναι μια ρετσινιά... Που ευτυχώς με λίγο ψάξιμο στην σημερινή κοινωνία της πληροφορίας μπορεί να αποκηρυχτεί....

Έστω και 216 χρόνια μετά

Friday, July 14, 2006

Φρίκη UPDATE


Πηγή: http://news.bbc.co.uk

Φυσικά και δεν είναι η πιο σκληρή εικόνα. Απλα οι τρεις τους διασχίζουν την Αττική Οδό της Βηρυττού με τα πόδια καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Όχι δεν πάνε διακοπές ούτε για παϊδάκια στην Χασιά... προετοιμάζονται ίσως για το πιο δημοφιλές σπορ της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας... την προσφυγιά... Μήπως να πάνε τα πλοία του Αγούδημου ή το Ιεράπετρα να τους μαζέψει??? Ζήτω τα μπάνια του λαού...

Από τότε που γεννήθηκα το Κυπριακό και το Μεσανατολικό είναι κάτι σαν το καλό φιλαράκι του οποίου αν δεν ακούσεις εξελίξεις (κακές ως επί το πλείστον) σε ζώνουν τα φίδια... Ο Νταλάρας τραγουδά για την Κύπρο... Για την γη του Αβραάμ ποιος τραγουδάει τέλος παντων... Πιθανές επιλογές...

1) Διεθνείς Οργανισμοί και Ακαδημαικοί, Αναλυτές και δεν συμμαζεύεται... Αυτό είναι τόσο καλό που ξεπερνάει τα ανέκδοτα με τον Τοτό. Ο ΟΗΕ ποτέ δεν έχει προστατεύσει πραγματικά αδύναμη χώρα. Και αυτό φαίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου. Οι υπόλοιποι αναρωτιέται κανείς μήπως προτιμάνε να επιμηκείνεται η κρίση ώστε να γεμίζουν με βαρύγδουπα άρθρα τα Journals πολιτικής ιστορίας. Τι θα κάνανε όλοι αυτοί αν ο John Lennon είχε πείσει για την αλήθεια των λόγων του

2) Οντότητες τύπου EU... Εντάξει όταν δεν μπορείς να συγκροτήσεις εσωτερική ενότητα είναι μάλλον λογικό να μην έχεις βαρύτητα σε πραγματικά καυτά θέματα παγκοσμίως...

3) ΗΠΑ... Αν ο στόχος είναι απλά να γεμίσει McDonalds όλη η αραβική χερσόνησος ως αντάλλαγμα για τα κοιτάσματα πετρελαίου τότε είναι δεκτό. Άλλωστε κάθε κράτος δικαιούται να διεκδικεί τα προνόμια άλλων κρατών παρίες όπως φεριππήν η Ελλάδα. Αν όμως για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να εξαντληθεί η ελπίδα να σκοτωθεί και ο τελευτάιος παρανοικός μουσουλμάνος ηγέτης (δεχόμαστε ότι ο πλανητάρχης έχει σώας τα φρένας) πρέπει κάποιος να αναλάβει την ευθύνη για την απώλεια αμάχων πέρα δώθε. Μα βέβαια είμαι αφελής. Εδώ οι Ευρωπαίοι Τούρκοι δεν παραδέχονται τις 100% δεδομένες γενοκτονίες του προηγούμενου αιώνα...

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΑΣ ΕΦΕΥΡΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΘΩΟΥΣ

4) Τρομοκράτες... Όσοι προβαίνουν σε αναλύσεις (εμού συμπεριλαμανομένου) υποπέφτουν κατά καιρούς σε τόσες αντιφάσεις που είναι άσκοπο να συζητηθούν. Και δεν είναι ότι το κάνουν επίτηδες. Ο όγκος πληροφοριών αλλά και οι σκοποί της κάθε πηγής είναί τέτοιοι που είναι αδύνατο να έχεις μια κρυστάλινη άποψη... Πάντα και με γνώμονα ότι οι απόψεις είναι όσες οι κωλοτρυπίδες...

Π.Χ: Έχετε απαντήσει αν η 11/9 ήταν χτύπημα ή προβοκάτσια??? Εγώ όχι... Οπότε οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση μπλέκεται άσχημα.

Επομένως αφού οι μικροοικομικές και μακροοικονομικές μονάδες αδυνατούν να συσκεφθούν παραγωγικά ας αφήσουμε να συνεχιστεί το μακελιό. Την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες ακούγωντας Phil Collins κάποιος λιβανέζος σκέφτεται ότι μπορεί μια μπόμπα να τον σκοτώσει ενώ μια εβραία μάνα παρακαλάει να απελευθερωθεί το παιδί της από τους παλαιστίνιους. Και οι 3 εμείς είμαστε πολύ μαλάκες... Ο λιβανέζος και η μάνα γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν ο ένας για τον άλλον και κυρίως εγώ που από το post-modern κονάκι μου αναρωτιέμαι γιατί το post-modernity δεν έχει αγγίξει αυτούς τους ανθρώπους...

Κανένας μας δεν ενδιαφέρεται... Απλά είμαστε ανίκανοι να κουκουλώσουμε και αυτή την ιστορία όπως οτιδήποτε σοβαρό συμβαίνει δίπλα μας...

Μοσάντ, Χαμάς, PLO, Χεζμπολάχ... Σαν αραβικός τσελεμεντές... Τα ανακατεύεις και φτίαχνεις...

Πτώματα

Thursday, July 13, 2006

Πόλεμος

Άνθρωποι που έχουν επισκεφτεί την Βηρυττό έχουν να λένε ότι οι λιβανέζες είναι τα πιο hot μωρά της Μεσογείου. Ιταλικά χαρακτηριστικά και μελαμψά πρόσωπα... Τρέχα γύρευε...

Άνθρωπους που να έχουν πάει στην Ιερουσαλήμ δεν έχω εκτός μιας θεούσας γνωστής της μάνας μου που διαφωνούσε με το να παίρνει το Άγιο Φως ο Αρμένιος πατριάρχης... Μόνο ο Έλληνας Πατριάρχης Ιεροσολύμων δικαιούται την ευλογία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Επίσης από την απόβαση στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ το 1994 δεν έχω κάποιον γνωστό...

Το Ισραήλ έχει δικαίωμα άμυνας... Αυτή είναι η επίσημη θέση της Ουάσινγκτον...

Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατό η περιοχή που ο θεός (γενικά) έστειλε τους μεγαλύτερους προφήτες του Ιουδαισμού (Αβραάμ, Μωυσής, Ηλίας, Δανιήλ, Ιεζεκιήλ, κλπ κλπ) και τα παραγωγά τους (Χριστό - Μωάμεθ) να είναι τόσο καταραμένη εν τέλει... Και το μακελιό αυτό να μην σταματά ποτέ στους αιώνες των αιώνων αμήν...

Φυσικά αυτό δεν μπορεί να ταράξει τους καλοκαιρινούς και μη αστικούς μύθους του δυτικού κόσμου από το Μπέρμιγχαμ μέχρι την Καισαριανή και από την Κόρντοβα έως το Βερολίνο. Και αν καβλώσουν και οι φονταμενταλιστές πάλι... Πίτσα-μπύρα-Χατζηνικολάου και Άγιος ο Σορίν Ματέι (το πρώτο πραγματικό θύμα της τηλεαποβλάκωσης).

Wednesday, July 12, 2006

Καλοκαιρινές Ψευδαισθήσεις

Ο Ζιντάν πραγματικά με ανέβασε πάρα πολύ. Όχι τόσο με την δημόσια απολογία του (οι πρωσοπικότητες αυτής της εμβέλειας οφείλουν κάτι τέτοιο στο δημόσιο προφίλ τους) όσο με το ότι δεν πήρε πίσω αυτό που έκανε. Αν ξαναγινόταν έτσι θα αντιδρούσε. Και αυτός ο άχαρος ιταλός ποδοσφαιρικός βοθρατζής μένει για πάντα στην ιστορία κατά λάθος. Επειδή τόλμησε να φτάσει στην ύβρη.... Μαζί με τα χλωρά καίγονται και τα ξερά... Αφιέρωσα υπερβολικά πολύ χώρο στο μουντιάλ αλλά ας είχαμε μερικούς Ζιντάν σε κάθε επίπεδο και θα βλέπαμε αλλιώς τα πράγματα...

Απο κει και πέρα το μπλογκ περνάει κρίση. Και φυσικά δεν μιλάμε ότι τα εκατομμύρια των επισκεπτών του πήγαν διακοπές. Απλά κανένας δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει κάτι που ως επί το πλείστον μεταφράζεται ως άποψη. No problem. Καλύτερα.

Το φετινό καλοκαίρι για μένα δεν υπάρχει όπως δεν υπήρξαν και αρκετά στο παρελθόν. Ανέκαθεν μου ανέβαζε την πίεση αυτή η καλοκαιρινή ξενοιασιά των πάντων. Λες και τον υπόλοιπο καιρό κούβαλαγαν πέτρες στα κάτεργα της φυλακής. Το αποτέλεσμα ήταν ο Αύγουστος να είναι ο αγαπημένος μου μήνας στην Αθήνα. Όταν τα στίφη των βλαμμένων έχουν ξαμοληθεί (κάποιοι ποτέ δεν γυρνάνε παρεπιπτόντως) και οι λίγοι απολαμβάνουν μια φιλόξενη πόλη. Κανένα θερινό σινεμά, καμια βόλτα στην πλάκα, να ακούσω τις παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου στον Άγιο Χαράλαμπο ή στους Τρεις Ταξιάρχες στο φιλόξενο Πεδίον του Άρεως και το παραμύθι πέρασε. Η χαρά του ραγιά τελείωσε.

Ως κάτοικος εξωτερικού πλέον, και λόγω στενού προϋπολογισμού και λόγω φόρτου εργασίας, καταρρίπτω πλέον καθολικά αυτή την ψύχωση. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι όμως μου έχουν δώσει ατάκες, η μία πιο γενική και η άλλη συγκεκριμένη, που περιγράφουν ξεκάθαρα αυτό το φαινόμενο.

Με χρονική σειρά η πρώτη γενική ατάκα είναι ότι το καλοκαιράκι είναι ένας ακόμα ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ. Ο όρος αυτός δεν χρησιμοποιήθηκε επί του προκειμένου από τον εμπνευστή του όμως εγώ το πάω λίγο πιο πέρα. Πραγματικά στην Ελλάδα του 2006 το καλοκαίρι είναι από τους τελευταίους Αστικούς Μύθους. Και αυτό μπορεί να αναλυθεί και οικονομικά (εποχικότητα του τουρισμού) και κοινωνιολογικά...

Ο δεύτερος όρος αποτύπωσε καθαρά την έννοια του καλοκαιριου ως άλλο ένα State of the Μind... Άλλη μια διανοητική κατάσταση στης οποίας το τρυπάκι μπαίνεις αν αποφασίσεις να ακολουθήσεις την λογική της μάζας. Διαφορετικά θέτεις εσύ τους κανόνες βλέποντας τι σε ελκύει σε διαφορετικές περιόδους.

Ίσως φαίνεται σαν να κάνω τον έξυπνο... Ομολογώ πως κάτω από ένα πολύ συγκεκριμένο σενάριο θα μπορούσα και γω να μπω σε αυτό το τρυπάκι (ελπίζω να αντιλαμβάνεστε το σενάριο) και μάλιστα θα έτρεχα πέρα δώθε ώστε να τακτοποιήσω εκκρεμότητες. Το να συμβιβάζεσαι όμως πρόσκαιρα για να επιτεθείς όταν είναι ώριμα τα πράγματα δεν είναι πουστιά αλλά στρατηγική.

Φυσικά το σενάριο δεν γίνεται ακόμα και να ξαναγενιόταν ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Και γω ως άλλος Διγενής πολεμάω έναν αντίπάλο που δεν βλέπω, δεν τον νιώθω, και ο οποίος δεν καταδέχεται ούτε να με κοιτάξει στα μάτια. Ίσως, γιατί τώρα ειδικά η καλοκαιρινή ευδαιμονία δεν του επιτρέπει να ασχοληθεί με μικροπράγματα.

Επομένως απομένει η προσωπική παράνοια (απόρροια της οποίας και αυτός ο χώρος) να ξύνει τις πλήγές με ασίγαστη μανία... Και τελικά το μόνο πράγμα που δεν είναι ούτε Αστικός Μύθος ούτε State of the mind είναι ότι επιθυμείς πάρα πολύ ποτέ δεν συνωμοτεί το σύμπαν για να το αποκτήσεις (Οπότε κύριε Κοέγιο γαμήστε μας καμιά μέρα)...

Δεν μετανιώνω για τίποτα, και ειδικά για την παράνοια ... Απλά όσα σε αφήνουν πίσω σου συμπιέζουν το κρανίο... Μόνη λύση... Δεν ξέρω... Ποτέ δεν βρεθηκε λύση γιατί να την βρω εγώ...

Καλό Καλοκαίρι...

Monday, July 10, 2006

Στην Καρωτίδα

http://widelec.org/zidane.html

Και να θες να αγιασεις δεν σε αφήνουν.... Αλλά είναι πολύ εθιστικό... Μα πάρα πολύ εθιστικό